| |
τώρα που είμαι μιαν ανάσα από το άπειρο
και ζω όσα ήτανε παλιά -απλώς- μελλούμενα
να ανοίξω θέλησα στη μνήμη ένα παράθυρο
μέσα να ρίξω μια ματιά στα προηγούμενα
και σαν να πέρασε μια βάρκα απ’ τα λιμνάζοντα
αναταράζοντας θαρρείς με μιας τα ατάραχα
κι άλογατα σαν να με πήρανε καλπάζοντα
μακριά απ’ του τώρα τα βουνά και τα κατσάβραχα
κι όπως το πρόσωπο αποκτούσε όψη έφηβου
κι οι παρειές μου ως οστρακίζαν την ωχρότητα
ακούστηκε μια μουσική λαγούτου εύηχου
σαν να ‘χα λέει μεθύσει από αιωνιότητα
και θάρρεψε το σώμα ,ως το πήρε η έπαρση,
πως δεν φοβάται πια ούτ’ άγρια ούτε ήμερα
κι άγγιξεν η ψυχή για λίγο έστω την κάθαρση
από το μίασμα του αύριο και του σήμερα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
