| |
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΥ
Οι ρίμες μου μαχαίρια,
περιστέρια,άσπρα αδέλφια μου.
Οι ρίμες σου ενα τίποτα
σκουπίδια,ρίμες που έλεγα στα έξι μου.
Χαρτιά μικρά,μεγάλα γεμάτα μελάνι,
μου κλέβουν τον φευγάτο χαρακτήρα
κι όσους ποτέ δεν είδα,
δεν τους βλέπω ούτε τώρα
σαν το διοξείδιο του άνθρακα
απο την κοκα κόλα,
όμως καθόλου δε με νοιάζει,
το αντίθετο μ'αρέσει.
Μου δείχνει ώρες ώρες το χαρτί,
πως να κλαίω πως να φαίρομαι
σωστά και πως όχι να λέω,
μου μαθαίνει το χαρτί,
πως υπάρχουν και χειρότερα
απο έναν έρωτα που σε πλήγωσε
ή απο αποτυχία γενικότερα.
Εμαθα πως να πίνω νερό,
χωρίς να στάζω,
πως να κόβω ένα μήλο
ίσια σαν να σιδερώνω,
εχω μάθει να πετάω απ'το σώμα μου,
να τα'ι'ζω περιστέρια στο σώμα μου.
Εχω μάθει να στερούμε μια ώρα,
εχω μάθει ν'αγαπώ την ατέλειωτη ώρα
γιατι εχω μάθει να βαριέμαι
κι απ'την άλλη να φωνάζω και να χτυπιέμαι.
Εχω ξοδέψει την ενέργεια μου για να τρέξω,
το σώμα μιας γυνής για να θρέψω
και επίσης ενέργεια απο το μυαλό μου
να ψάχνω τεχνίκες να βρώ
πως να σκοτώσω το χρόνο.
Ο,τι φαγώθηκε,το έφαγε ο χρόνος μου,
ξανά δεν θέλω πια να ζώ μεσ'τον κόσμο μου.
Πρέπει μάλλον να ξυπνήσω,
για να πάρω το μικρόφωνο,
για να ξαναρχίσω,
να παίζομαι στο ραδιόφωνο.
Ο,τι φαγώθηκε,το έφαγε ο χρόνος μου,
ξανα δε θέλω να κοιμάμαι πια όρθιος.
Πρέπει μάλλον να φύγω,
για να βρώ κάτι ενδιαφέρον,
για να ξαναρχίσω,
να παλεύω για το μέλλον.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
