Είναι κάτι νύχτες του Οκτώβρη
που ο νότος σεργιανάει
στους κρητικούς μαχαλάδες
και πλάθει παραμύθια
με βασιλόπουλα και Ιουλιέτες,
κολλάει στα κορμιά μας
βασιλικό και γιασεμί
και δραπετεύει μακριά
στον πύργο του ερωτευμένου Σαίξπηρ
Αυτές τις νύχτες του Οκτώβρη
τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά
ανοίγουν τις πόρτες
περνάνε με μια δρασκελιά
μέσα στις κάμαρες
δαφνοστεφανώνουν τις ασημένιες
μπούκλες των μαλλιών σου
κυλούν ένα δάκρυ στο μάγουλο
κρύβονται στο αβυσσαλέο
άνοιγμα του ντεκολτέ σου
χάνονται και λιώνουν
στο αχνιστό κορμί σου
Είναι κάτι νύχτες του Οκτώβρη
από εκείνες
που ένα πεφταστέρι δραπετεύει
από την αιώνια πλήξη
του σκοτεινού ουρανού
και στάζει βάλσαμο
στις χαρακιές του χρόνου
καθώς το φεγγάρι κρύβεται
στις γωνιές των πελαγίσιων ματιών σου
ενώ ένα ζουμπούλι
ξέχασε το άρωμα του
ανάμεσα σε δύο ραγισματιές
στην άκρη των χειλιών σου
Αυτές τις νύχτες στο ξημέρωμα
θέλω να σου χαρίσω ένα ήλιο
ένα κατάδικό σου ήλιο
που να ανατέλλει και να δύει
και πάλι να ανατέλλει
σκορπίζοντας φως, λάμψη, και χρώμα
μέσα στα παιδικά σου όνειρα.
