| |
Μια σφαιρα , δυο σφαιρες , γυριζει τριζοντας η μυλη ,
ασμα ασματων ο υμνος στη ζωη ,
η ζωη εν ταφω , βιαια τερματιζει .
Αλφα και Ωμεγα , ενδιαμεσα , ψηφια στριμωγμενα .
Ναδιρ-Ζενιθ , η παλιρροια την αμπωτη αφοπλιζει .
Εννοιες αντιθετες και αναμεσα σε ορισμους επιστημονικους ,
τους αριθμους που αντιστοιχουν σε καθε λεξη , δεν τους ακους ,
ηχοι και σιωπες , συμπλεγμα ενα , σε νοτες- κωδικες ,
υπερτονισμενα , κλειδια αξεδιαλεχτα μεταξυ τους ,
θυρα σ ' αφθαρτους ηχους , συχναζουν στο παντου και πουθενα ,
τα σκιερα , αορατως ηχηρα .
Μετρησαμε την αποσταση μεταξυ γης και σεληνης.
Σ ' ενα εκκρεμες συμπαντικο , ο Φοβος και η Δεινη
σαν δορυφοροι ριφθησαν , φρενο για την στιγμη ,
σκιες παριστανται στην μνημη .
Ηφαιστειο εκρηγνυται , λαβα εξακοντιζει ,
αμετρητα εαν , εφοσον και γιατι ---λαβα για την μνημη---
και στην στρατοσφαιρα του νου , θραυσματα μετεωριτη .
που φλεγονται ... αργα .
Σαν σωματα στη γη πριν να καταλυσουν ,
τις σταχτες τους σκορπουν , ολες του συμπαντος ,
τις ανειπωτες πληγες εξωραιζουν .
Η λογικη αποκοιμηθηκε απ' του Ορφεα , την ουρανια μελωδια ,
ο καρπος , ο πλουσιος της γης , χωρις του φυλακα ,
του ακοιμητου , την προστασια . ολοκληρος να φαγωθει ,
στο απειρο ν ' αποδωθει , ποτε να μην στερευει η πρωτη ουσια ,
ανοθευτη να προσφερεται , να διαθλαται και να επιστρεφει .
Απλωνει φτερα για να πεταξει η στιγμη ,
πως να κρατησει ο,τι μπορει , σε μια ριπη πεταγματος ,
ξεγελασμα , χαιρετισμο στην αβυσσο .
Κι ο,τι εταξες , καθολοκληρια ,που αντιμαχεται το υστερο γιατι ,
αργα πλεον , δεν αλλαζει μοιρα η πορεια .
Σε ο,τι σκορπισε πυρακτωμενο και ασβεστο ,
να καιγεται ακομη , σε οποια ανυδρη εξηγηση ,
ανεχτιμητο να λιωνει .
Δεν προλαβε την αξια του ν 'αντιταξει , νομισε , ειχε απλετο ,
αξοδευτο καιρο , ξοδευτηκε , μεριδιο αληχτο εξαργυρωνει .
Η στιγμη , ληξη σε ιεροσυλο βωμο , το τελος δικαιωνει .
Απτοητη η ωρα --- αργυραμοιβος--- ζυγιζει τα λεπτα ,
αγνοει με ακριβεια απολυτη , απορριπτει την στιγμη ,
ασημαντη , την προσπερνα .
Ο,τι στερευει σε θαυμα απροσμενο , προσευχεται ,
ελπιδες αναλωνει , ρευμα θεοσταλτο να προσδοκα ,
τις ριζες του διψασμενες πλεκει αγχονη .
Τις εδεσαν γερα οι δεικτες , καθως αντιστροφα γυρνουσαν ,
τα σκιερα , αορατως ηχηρα μετρουσαν .
Η στιγμη μεταξυ γης , ουρανου και σεληνης ,
στο συμπαν να διαθλαται και να επιστρεφει
ο,τι μας εκλεψε στο χθες .
Και να κραταει δεσμιο , μονο ο,τι πρεπει ,
το αποδυναμωμενο , το οδυνηρο ο,τι στο τωρα
επιθυμει ο νους , επιλεκτικα να περισσευει .
Μονο το ομορφο κομματι της ζωης ανοθευτα να προσφερεται ,
να διαθλαται και να επιστρεφει , γαληνια πια η στιγμη
να ταξιδευει , στο απειρο ν ' αποδωθει ,
χωρις του φυλακα , του ακοιμητου , την προστασια .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
