| |
Σε άδειες, μοναχικές στιγμές οι ποιητές γράφουν, μη επιτρέποντας κενά στο συναίσθημα που τους κατακλύζει. Ιχνηλατούν συλλαβές κι αποχρώσεις λέξεων, για να οδηγηθούν στην ολοκλήρωση πονημάτων, που μπορεί να είχε αφετηρία τους ίδιους, τώρα συγκαταλέγονται στη γεωγραφία της ποίησης.
Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, κυκλοφορεί τον Μάιο του 2010, η πρώτη ποιητική συλλογή του Νικόλαου Λυκομήτρου. Ποιήματα γραμμένα κατά την περίοδο της νεότητας του δημιουργού, τότε που η καρδιά ναυαγούσε. ανάμεσα σε κείνο που ήθελε και σε κείνο που αντιλαμβανόταν. Είναι μια πορεία διαμαρτυρίας και πως αυτή καταγράφτηκε με φωνή που έσταζε στο χαρτί, την προσωπική του ενσυναίσθηση.
Να μείνει, να φύγει ή να χαθεί στις ενορχηστρώσεις ενός επιλεκτικού τέλους, αποκοιμίζοντας τον θάνατο, στη βασανιστική ματαιότητα που τον περιρρέει. Κι όσες άκρες κι αν πολεμά, πάντα θα τίθεται το ερώτημα της αυτοεκτίμησης και πως αυτή προσδιορίζεται στο πίσω μέρος του μυαλού. Καταργώντας επιθυμίες και νοσταλγίες, κατασκευάζοντας και ανασκευάζοντας κάθε φορά την άρνηση, μετατρέποντας το είναι του σε πεδίο βολής, καθώς παραιτείται ή απορρίπτεται από εκείνο που παράνομα βίωσε, αγαπώντας το σε άχρονο χρόνο.
Υπάρχει στις λέξεις του μια αίσθηση απογοητεύεως απ' όλα, από εκείνο το τίποτα που δεν συνέβη, που δεν έγινε η ανατροπή, ματώνοντας κάθε φορά τα χείλη με συλλαβές και προτάσεις, σε αφοριστικές περιπλανήσεις.
Σκύβει, παραδίνεται, πληγώνεται, χωρίς να μπορεί να δυναμώνει αντιστάσεις, την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Εξαντλείται σε δρομολόγια έκφρασης, τότε που η θλίψη μεγιστοποιείται, υπερχειλίζοντας την έμπνευση.
Στα περισσότερα δημιουργήματα, διακρίνεται μια φυλακισμένη υπόσχεση ποίησης, που ζητά να ελευθερωθεί. Νιώθει τις λέξεις να αιμορραγούν κι αυτός τις ακολουθεί στη φθορά των ημερών, επιμηκύνοντας στίχους, ξεπερνώντας όρια, υπηρετώντας έτσι μια αυτόματη γραφή, που σε προκαλεί να την ακολουθήσεις. Σκηνοθετεί την φαντασία ξεπερνώντας τις αποστάσεις του όποιου ποιητικού μέτρου. Μια καταδίκη είναι η μοναξιά, με την αγάπη να φεύγει, χωρίς να μπορεί να ανατρέψει το παρελθόν, για να συμφιλιωθεί με το παρόν και το μέλλον
[B]"ΚΑΤΑΔΙΚΗ
Λιγοστό το φως σε μια γωνιά του δωματίου.
Ατέλειωτες διαδοχικές εικόνες στην οθόνη.
Ο ήχος ενός αυτοκινήτου που απομακρύνεται.
Βιβλία, σημειώσεις, γράμματα, ευχετήριες κάρτες.
Απομεινάρια ενός μακρινού παρελθόντος.
Μακάβριος ο ύπνος των ανθρώπων.
Σέρνεις το κουρασμένο σου κορμί μέχρι το κρεβάτι.
Αναπνέεις αργά και σταθερά μα κυρίως αθόρυβα.
Προσπαθείς να ουρλιάξεις αλλά σωπαίνεις.
Σου πήρε καιρό να καταλάβεις ότι
η δική σου καταδίκη είναι η μοναξιά."[/B]
Ταξιδεύει στην ηττοπάθεια με όνειρα βαριά, κοινόχρηστα εκείνα που θάπρεπε να είναι τόσο προσωπικά. Βλέπει τις αλλαγές στο κορμί που λαχτάρησε ν' αγαπήσει και να αγαπηθεί, με το χαμόγελο πάντα εξόριστο, κρεμασμένο στις προεκτάσεις των προσωπικών κιγκλιδωμάτων.
Νιώθει από τις λέξεις του να στάζει αίμα, να ψιχαλίζει η βροχή από σύμφωνα και φωνήεντα και να παγώνει την ψυχή του στο παράξενο παιχνίδι της έκφρασης. Θέλει να μιλήσει, να ουρλιάξει μέσα από το χαρτί.
Στου χρόνου την πύλη, η μνήμη δεν έχει περιθώρια για αναμνήσεις. Κι είναι ο αφόρητος πόνος που σπρώχνει με διανυκτερεύοντες μικρούς ήλιους πάνω σε γραφεία, η έμπνευση να ξεδιπλωθεί..
[B]
" Α 16
στη μνήμη της Sarah Kane
Ουρλιάζω μέσα απ' το χαρτί.
Οι σκέψεις βγαίνουν σωρηδόν από μέσα μου
προκαλώντας έναν αφόρητο πόνο.
Οι λέξεις δεν αρκούν για να αποδώσουν
αυτό το ύπουλο παιχνίδι που παίζει το μυαλό μου.
Γράφω σε στιγμές διαύγειας αυτά που σκέφτομαι
όταν παραληρώ
κι ύστερα τα σκίζω για να μην τα δει κανείς.
Σκοτάδι παντού.
Δεν ξέρω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνια.
Συνέχεια βλέπω να με τριγυρίζουν γιατροί.
Καταπίνω δεκάδες διαφορετικά χάπια.
Ατελείωτα milligrams αποτυχημένης θεραπείας.
Είμαι μόνη. Γι' αυτούς είμαι άλλη μια ψυχωτική.
Ένα ολίγον έκτακτο περιστατικό.
Με επιτηρούν διαρκώς αλλά κάποια στιγμή
θα βρω την ευκαιρία να τους ξεφύγω.
Η παραμονή μου εδώ σύντομα θα ολοκληρωθεί.[/B]
Στη ποίηση του Νικόλαου Λυκομήτρου, μπορεί κανείς ν' αναγνωρίσει μια συγγένεια με τους καταραμένους ποιητές. Οι θεάσεις τρέφονται από τα απομεινάρια μετεωρισμών, όταν οι ώρες σωπαίνουν στις απαλλακτικές εγκληματικές ενέργειες των λέξεων.Τα φυλακισμένα, τα καταδιωκόμενα για καιρό νοήματα, απενοχοποιημένα πια, προσπαθούν να νικήσουν την σκληρή πραγματικότητα.
Αφήνεται στις πτώσεις. Ερωτοτροπεί με τον θάνατο. Στην οριστική περίπτυξη γίνεται εραστής του θανάτου κι ηδονίζεται με το άρωμά του. Άλλος ένας οπαδός θλίψης, που ψιθυρίζει λησμονημένα και κλεμμένα χάδια της μοναχικής ασκητικής ζωής του. Καταγράφει το εσχατολογικό μανιφέστο [B]"ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΧΕΣ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ"[/B] του [B]"άθεου"[/B], του [B]"επαναστάτη"[/B], του [B]"ερωτευμένου", [/B]του "[B]αποτυχημένου εραστή[/B]", του "[B]οικογενειάρχη[/B]", του "[B]καθηγητή[/B]", του "[B]νέου[/B]", του "[B]ηλικιωμένου[/B]", της "[B]τελικής εκδοχής[/B]".
[B]Σημείωμα 5ο
( η εκδοχή του νέου )
Μπορεί να μην έχω ζήσει και πολλά χρόνια,
αλλά έχω καταλάβει προς τα που πηγαίνουν τα
πράγματα. Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ
να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου όσο το δυνατόν
καλύτερα, μα δεν βρίσκω κάτι αξιόλογο να κάνω.
Ίσως ήρθε η ώρα να βιάσουμε την ιστορία
και να επιταχύνουμε τις εξελίξεις. Έτσι κι αλλιώς,
ποτέ δεν υπήρξα νέος."[/B]
Νιώθει πως αργεί, πως δεν είναι ἐτοιμος να εκθέσει τις σκέψεις. Το αστέρι που δεν μπόρεσε να κατοικηθεί, νομίζοντας πως είναι αργά για επαναπροσδιορισμούς αισθημάτων.
Προσπαθεί να κλείσει όλες τις πόρτες στα παραμιλητά που συνοδεύουν τις σκέψεις του. Φοβάται μα πάλι αναζητά, παραιτείται αν και διεκδικεί, αναμετράται με την μούσα του στις κατακόμβες της ποίησης.
Όλα τα κομμάτια θα γίνουνε λόγια, τυλίγοντας στιγμές, στην ωραιότητα αποτυπωμένης κυριαρχίας στο χαρτί με λέξεις, που στην αρχή διστάζουν να ξεχυθούν, απλώνονται τώρα τισαθευμένοι στίχοι εμπρός του.
[B]"ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ
Αν πάρεις ένα μαχαίρι και μου το καρφώσεις
στην καρδιά
θα βγει αίμα, πίκρα, θλίψη,
ηττοπάθεια, συμβιβασμός,
απογοήτευση, ατολμία,
ο φόβος της απόρριψης,
απωθημένες επιθυμίες,
έρωτες που γεννήθηκαν νεκροί,
τσακισμένα όνειρα,
ελπίδες που διαψεύστηκαν,
μερικές αναμνήσεις
και ορισμένα πρόσωπα.
Ακόνισα το μαχαίρι σου, μπορεί να μου χρειαστεί.
Και ίσως τότε να κάνω μια νέα αρχή.[/B]
Η πρώτη ποιητική συλλογή είναι μια αρχή, μια πραγματικότητα που ήδη ταξιδεύει σε βιβλιοπωλεία, εφημερίδες, περιοδικά, και στον χώρο του διαδικτύου. Αναζητήστε τις ιδιαίτερες και ξεχωριστές αποχρώσεις του ποιητή που επιμελώς κρύβεται πίσω από μια έμφυτη συστολή για όσους τον γνωρίζουν.
Καλοτάξιδοι "Ιχνηλάτες του Τέλους" που γίνονται έναρξη νέων εμπνεύσεων...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
