| |
Ποιήμα του Ντύλαν Τόμας
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουν
Όταν γλυφτούν τα κόκκαλά τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα 'χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάρι
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοι θ' αναδυθούν
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Κάτω απ' τις δίνες της θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα βρουν
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουν
Στα χέρια τους η πίστη θ' ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουν
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ' αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγρια
Λουλούδι που ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ' άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτες
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθεί
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει εξουσία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
