| |
| | Αφηρημένο |  | | | Είδα μετά από μήνες τηλεόραση και με χτύπησε η έμπνευση στο κεφάλι... | | |
Σου γράφω πάλι σήμερα σε σύγχιση μεγάλη
μια ιστορία για να σας πω, απ'τις τρελές μου πάλι
που λες, στο δρόμο ήμουνα, κι'ωραία περπατούσα
κι'από της γουίντ το κινητό με την ηχώ μιλούσα
ξάφνου, ενώ ανηφόριζα σε ένα μονοπάτι
άρχισα να θορώ τη ζωή μου μ'άλλο μάτι
δεν ήμουν ως συνήθως, πολύ νευριασμένη
γιατί είχα φάει λάκτα. ήμουν τρισευτυχισμένη.
φορούσα, βλέπεις βέβαια, όλγουεις με φτερά
γι'αυτο εγώ στα πόδια μου πατούσα πια γερά!
Ξεκινησα ξανά, με ύφος σαν του Tupac
αφού εγώ στο ψωμί μου αλοίφω μόνο lurpac
και πήρα τον ανήφορο με δυό παπούτσια νάικ
τα έβγαλα και φώτο, για να μου κάνουν λάικ
κι ενώ περνούσα απο ένα κατάστημα της Hol
είδα το θείο να φωνάζει "ΓΚΟΛ ΜΩΡΗ ΠΑΝΑΘΑ, ΓΚΟΛ"
μπήκα μέσα και ρωτούσα με το βλέμμα παγερό
μα μου είπαν με ένα στόμα να αγοράσω σταθερό
τα νεύρα μου τα σπάσανε, έπαθα κλωνισμό
χωρις να χάσω χρόνο, άρχισα βελωνισμό
θα πάω στα λειζερ λαιν κλινικ να με κάνουνε καλά
να κάνω και αποτρίχωση και άλλα πάρα πολλά...
στο δρόμο μέσα έκατσα, με έπιασε μια ζάλη
επειδή δεν καθάρισα με φόρτε πορτοκάλι
μα ήπια γάλα βλάχας και ήρθα στα καλά μου
τώρα δε θα πονάνε ποτέ τα κόκκαλα μου
κι'απ'το πολύ περπάτημα έφτασα ως την Κρήτη
και χάζευα τους χωρικούς που μάζεβαν ελιές
με λάδι Άλτις στο ψωμί γλεντούσαν κάθε τρίτη
και φέτες ζωής έτρωγαν, ακούγοντας πενιές
μισοί έβλεπαν στο άλτερ το Μπομπ το Μαστόρι
και άλλοι βάλαν σούπερ μπι, να δούνε τον Φικιώρη
μα μια είναι η αξία φιλαράκι...
ποια άλλη; Η δέσποινα η Μοιραράκη
που δυστυχώς της κλέψανε προσφάτως τα χαλιά
κι'αυτή η έρμη οδείρεται τραβώντας τα μαλλιά
κλαίει τα ολομέταξα, κλαίει και τα κασμίρια
τώρα όλοι οι παραγωγοί θα μείνουνε μπατήρια
ας πάμε όμως πάλι στο θέμα το δικό μας
να πάμε στον κοτσόβολο και για το σπιτικό μας
μη σπαταλήσουμε λεφτά σε μηνιαίες δόσεις
εκεί έχει τόκους χάρισμα, πολλά θε' να γλιτώσεις
γυάλισα και με σιφ της θειάς μου το πατίνι
και στο πλυντήριο πιάτων έβαλα καλγκονίτ
το πέρασα με σουίφερ, και με χρυσό μαντήλι
και δίπλα η Μορένα χορεύει Τεκτονίκ
λέω πως έχω φίλο μου τον υπουργό παιδείας
μα όλοι με περιγελούν άνευ λόγου και αιτίας
μα μόλις το αντιληφθούν, διαπερνάω τις ουρές
και φυτρώνει στα μούτρα μου χαμόγελο της κρεστ
έχω μαζί μια ντούρασελ και πάω απ'τις σκάλες
δεν χρησιμοποιώ εγώ ποτέ μου ασανσέρ
αγόρασα κι'αυτες τις οικολογικές τις λάμπες
και φέγγει σαν τον ήλιο το παλιό το λαμπατέρ
κουράστηκα όμως παιδιά από της διαφημήσεις
κι'οταν κολλήσει το μυαλό άντε να το ξυπνήσεις...
όταν θα έχω έμπνευση μάλλον θα ξαναγράψω
εγώ εδώ σας καληνυχτώ, κι'ως τότε, μη σας χάσω :D
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | κι όσο μεγάλωνα, διέλυα ότι αγάπαγα | | | |
|
xelona
20-10-2010 @ 13:22 | SUPER ::up.:: ::theos.:: ::hug.:: | | στίχος
20-10-2010 @ 16:52 |
...κι απ'το πολύ περπάτημα έφτασα ως την Κρήτη...
μόνο και μόνο γι'αυτό το στίχο ,καλώς έπραξες που ξαναείδες ΤV...Α,και που μιλούσες στο κινητό με την ηχώ.......................
::devil.:: ::love.:: ::laugh.:: | | monajia
20-10-2010 @ 21:44 | ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...........................
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Παντάξενος
21-10-2010 @ 04:17 | Όταν λες "αφηρημένο"; Τι ακριβώς έχει ξεχάσει; Εγώ το βρίσκω πλήρες... :Ρ Μπιχτή για τη Λαμπίρη και εκείνη τη διαφήμα "άσε μάνα... έφαγα Χ" δεν έβαλες xD Κατά τ' άλλα, τα 'σπασες πάλι ::naugh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
