| |
[font=Palatino Linotype][color=black][I][B][align=center]φαντάρος πια δεν έμοιαζες σαν πέρναγες την πύλη
λίγη περίεργη μοναξιά κερνούσε ο αλφαμίτης
ένα τσιγάρο άναψες μα έμοιαζε φυτίλι
στα χείλη, που σιγόκαιγε τ’ ανήθικο φιλί της
τώρα στα στήθια σου, καπνός, θρονιάζει η θύμησή της
κοιτάζεις κάτω σαν σκυφτά αφήνεις το κεφάλι
πατάς τη γόπα να σβηστεί κείνη η ανάμνησή της
μα ένας βήχας πίμονος στην ξαναφέρνει πάλι
τότε θυμάσαι τους παλιούς που σ’ είχανε ζορίσει
πως με την Μόνικα έπρεπε γρήγορα να «τελειώσεις»
σε μια στάση που λεφτά, στην είχανε ορίσει
την πρώτη, σου έτυχε, φορά, έτσι να τη σκοτώσεις
…μα κείνο το κλεφτό φιλί που σ’ άφησε στο στόμα
που όπως σε κάθε αρχάριο, κι εσένα είχε χαρίσει
έχει περάσει ο καιρός κι όμως βαστάει ακόμα
το άρωμά του, έντονα, που μύριζε Παρίσι…
[/align][/B][/I][/color][/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
