| |
| | Ξαφνικα προδομενοι |  | | |
Η ζωη του ηταν μεχρι εδω λοιπον.
Θυμαμαι τα αμετρητα προφιλ του.
Μερα με τη μερα εσπαγε ολο και πιο πολυ σε κομματια.
Πρωτα ειχε το προφιλ του καλου παιδιου με τον κωδικο ‘’σιωπη’.’
Μετα ειχε αυτο του καταπιεζομενου εφηβου με τον κωδικο ‘’ονειροπεταγμα’’.
Στο λυκειο δεν σταματησε να δημιουργει προφιλ και καινουργιους κωδικους.
-Ασε τουλαχισοτον,-του ειπα, τον ιδιο κωδικο.Δε φημιζομαι για τη μνημη μου που σαν θαλασσα σβηνει τα πατηματα των αναμνησεων και των αυτοφωτων συναισθηματικα στιγμων μας.
Προφιλ: ζω μια κολαση κωδικος: ποτε θα τελειωσει;
Αλλο προφιλ του ηταν: κρυβομαι στο ντουλαπι μου, κωδικος:ανεραστος.
Και περασαν ετσι τα χρονια με περισσοτερες ταυτοτητες και πιο πολλους διχασμους.
Αλλο προφιλ του: του κρυφου ομοφυλοφιλου, κωδικος: ομορφααγοριαλυπημενα.
Προφιλ νουμερο 30: του περιπλανωμενου τρελου, κωδικος 33 (ναι 33 ειχε ξεχασει καποιους κωδικους) ψυχοφαρμακα.
Αλλο προφιλ: του πληρωμενου ερωτα κωδικος:ζιγκολο.
Προσφατο προφιλ του:αδιεξοδο, κωδικος:Τοαδιεξοδο.
Μα ποτε θα παψεις να διχαζεσαι με γεωμετρικη προοδο;
Δε θα επιβιωσεις ετσι.
Η ζωη δε στα φερε οπως τα ηθελες,το ξερω.
Η ζωη ποτε δεν τα φερνει οπως τα θες.
Θα σου εξηγησω παρακατω.
Γυμνος μπροστα στον καθρεπτη: 110 κιλα λυπη.
Ξυριζεις το κεφαλι σου...
Ο εραστης διπλα σου κοιμαται,
με ενα κομματι σεντονι να κρυβει το ξεφουσκωμενο μοριο του.
Ο Γιατρος στο ειπε ξεκαθαρα: Καρκινος,τρεις μηνες.
Πια δε περιμενεις λυτρωση.
Πηγες σε παπαδες,μαγους,χαρτοριχτρες,γιατρους,θεοι,διαβολοι.
Τιποτα.
Τι κι αν πουλησες τη ψυχη σου στη ζωη και στην ελπιδα για ζωη.
Εσυ προσπαθεις να βρεις απεγνωσμενα το προφιλ σου.
Κι εγω ο αναισθητος να σε κανω ποιημα.
Ομορφο,με πρωτογνωρο λυρισμο και με πυρινες γρατσουνιες λυπης.
Οπως τα ομορφια μελη που πανω τους χαραζες με τα νυχια σου,
Την αρρητη γραφη της απογνωσης σου.
Χειμωνας.Στην λεηλατημενη ταρατσα.
Τα μαλλια σου ειχαν πεσει.
Και τα φρυδια σου.
Ρωτησα ποσο εισαι.
Προτιμησες τη σιωπη.
Τι ησουνα αραγε;
Ενα κομμενο δεντρο ησουνα.
Εβαλα το χερι μου πανω στο κομμενο κορμο σου.
Μετρησα τους δακτυλιους σου.
29 ετων.
Μου πιασες τα χερια φιλικα και μου ειπες:
‘’Zησε,ζησε κι ας μην ζησεις εν τελει.’’
Κι υστερα ηρθαν οι μελισσες.
Τρεις ζωντανες μελισσες σ’ενα κουφιο καλαμι κλεισμενες.
‘’Starving to death’’.
Bλεπεις ησασταν με τη Περσεφονη πρωτομηνιατικα.
Εκεινη εμπηξε αποτομα το κουφιο καλαμι πανω στην καρδια σου.
Κι ειπε με περιφρονηση: ''Ψυχη θες;Ψυχες σου δινω.''
Εγω στη θεση της θα μουνα πιο ρομαντικος.
Θα εκοβα τα μαλλια μου κοντα,
και θα ποτιζα τη φωτογραφια σου,
με Το αλμυρο νερo των ματιων μου.
Μεχρι να ευαισθητοποιηθουν τα λουλουδια στο βαζο σου και ν’ανθησουν.
Καποτε ελεγες πως οι θαλασσες ειναι τα δακρυα του Θεου.
Κι εγω συμφωνησα απολυτα μαζι μου.
Μα τωρα που ξοδεφτηκε τοσος χρονος,
τωρα που συνηθισα στις μικρες καταστροφες,
και μυηθηκα στην συνηθεια της απωλειας,
καταλαβα,φιλε μου, πως οι θαλασσες ειναι τα δακρυα των ανθρωπων.
Βλεπεις φιλε μου πως κανενα δακρυ δε χανεται.
Παντα ερχεται καποιος ψυχοπομπος Ερμης και τα μεταφερει
στις θαλασσες και στους απεραντους ωκεανους.
Κι ακολουθει ενας φαυλος κυκλος.
Το νερο απο τα δακρυα μας πινει η διψασμενη γη.
Το νερο των δακρυων μας πινουμε για να παρηγορηθουμε,
για τους χαμενους φιλους,τους εραστες που επεσαν νεοι στο πεδιο της μαχης
για τα νεκρα ονειρα, τ’ακρωτηριασμενα νιατα μας.
Τα λουλουδια στον κηπο απο τα δακρυα μας ανθιζουν.
Κι αργα το βραδυ στο περιθωριακο ουζερι, στους σκυφτους και μοναχους ανθρωπους, οι αλμυροι μεζεδες και το ουζο που τους σερβιρονται,
απο τα δακρυα μας ειναι.
Θυμουνται,αναπολουν και ονειρευονται με τα δακρυα μας.
Μεθουν με τα δακρυα μας.
Και γυρω ο καμπος ξηρος.
Κι αυτοι ενα χερι σταχυα που ξεχασε να θερισει ο αγροτης.
Δες πως αλλαξαν οι εποχες.
Πια δεν υπαρχει δρομος να διαβεις,
καραβι να ταξιδεψεις.
Για δες το λευκο σοβα στο ταβανι πως πεφτει σιγα-σιγα,
υπουλα, παρασυροντας στο θανατο
και το συναισθημα...
Αραγε το θυμασαι αυτο το συναισθημα;
Που σαν αερακι μας ακολουθουσε,
Απο τα πρωτα παιδικα μας χρονια;
Ποσες αναμνησεις φιλε μου ξενιτευτηκαν;
Σε ποια ξενη πατριδα αραγε να ’χουν πεθανει;
Κι’ οταν μας κοψανε τα φτερα,
αυτο το συναισθημα που πηγε;
Κλαιω μερα νυχτα παρακαλω το Θεο,
Βρεθηκαμε προδομενοι.
Το βραδακι στην θαλασσα με παλιους φιλους.
Στον αερα μια αποκοσμη ευλαβεια.
Ολοι θυμουνται τον τελευταιο χορο του σχολειου.
Μετα ηρθε το καλοκαιρι.
Και μετα ο τρυγος.
Και τα ονειρα μας μπηκαν σε κατι δρυινα βαρελια να παλαιωσουν.
Και η ζωη προχωρησε για τον καθενα ξεχωριστα.
Μα κανεις δεν εζησε αυτο που ποθησε.
Περιπλανωμενοι στη ζωη για μια ζωη.
Ενα κομματι παραπονο απο τον καθενα μας δραπευτευσε,
μαζι με τα σιωπηλα ουρλιαχτα μας.
Εγιναν λυκοι και ουρλιαξαν,
με θρηνους για χαρη μας.
Και τοτε οι νεκροι ξυπνησαν εντος μας.
-Που ειναι η Λενα;
-Aυτοκτονησε.Tην βρηκαν ενα πρωι κρεμασμενη σε ενα αδειο βαγονι.
-Η Ευθαλεια τι απεγινε;
-Παντρευτηκε ενω ηθελε να γυρισει ολο το κοσμο πανω σε μια μηχανη.Την εκλεισαν και σ’ενα δυαρι,εκανε και δυο παιδια.Υστερα την παρατησε ο αντρας της και λενε πως τρελαθηκε.Μα εγω ξερω πως εγινε ζητιανα στην ερμου.
-Ο παντα σκεφτικος Νικος;
-Αμερικη.Iατροδικαστης.H ζωη του τα πτωματα.Aυτος δεν ηταν που ηθελε να παει στο διαστημα;
Και μιλωντας βλεπαμε οτι για αλλου κινησαμε κι αλλου πηγαμε.
Κι ολοι μεσα στην σιωπη μας αναρωτηθηκαμε αυτο που τραγουδουσε η Μπελλου: Σε τι να ωφελησαν αραγε τα τοσα ιδανικα, αφου βρεθηκαμε στα ξαφνικα να ειμαστε προδομενοι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν» | | | |
|
μηχανοδηγος
04-11-2010 @ 02:15 | ::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
http://www.youtube.com/watch?v=OvHjGzEXiWA | | monajia
04-11-2010 @ 02:17 | ::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: | | στίχος
04-11-2010 @ 05:03 | ...οι θάλασσες είναι τα δάκρυα των ανθρώπων..................
Ιάσονα..........εκπληκτικό................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | poetryf
04-11-2010 @ 05:12 | http://www.youtube.com/watch?v=JtPpo8T8Y7Q&ob=av2n
::cry.:: | | poetryf
04-11-2010 @ 05:12 | http://www.youtube.com/watch?v=JtPpo8T8Y7Q&ob=av2n
::cry.:: | | **Ηώς**
04-11-2010 @ 06:02 | ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ ΙΑΣΟΝΑ....
ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ.... ::angel.:: ::theos.:: ::hug.:: | | φλοισβος
04-11-2010 @ 08:23 | τωρα που συνηθισα στις μικρες καταστροφες,
και μυηθηκα στην συνηθεια της απωλειας,
καταλαβα,φιλε μου, πως οι θαλασσες ειναι τα δακρυα των ανθρωπων
Απίστευτο!!!!!!!! | | αντικλείδι
04-11-2010 @ 10:43 | Ιάσονα , ΕΥΓΕ σου και λίγο είναι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Medelegief
04-11-2010 @ 14:37 | Φιλοι μου ευχαριστω για τα σχολια σας και για τα τραγουδακια καλο βραδυ σε ολους... ::hug.:: | | φραγκοσυριανος
07-09-2011 @ 22:24 | Η ζωη δε στα φερε οπως τα ηθελες,το ξερω.
Η ζωη ποτε δεν τα φερνει οπως τα θες.
Θα σου εξηγησω παρακατω.
Γυμνος μπροστα στον καθρεπτη: 110 κιλα λυπη.
Ξυριζεις το κεφαλι σου...
Ο εραστης διπλα σου κοιμαται,
με ενα κομματι σεντονι να κρυβει το ξεφουσκωμενο μοριο του.
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ierapostolos
12-09-2011 @ 21:03 | ....Και τα όνειρά μας μπήκαν σε κάτι δρύϊνα βαρέλια να παλαιώσουν... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Υποκλίνομαι, απλά υποκλίνομαι. | | ΒΥΡΩΝ
17-11-2014 @ 20:54 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
