| |
| | Στου ορίζοντα την άκρη 13 |  | | |
Συνεχίζεται
[align=center]Φτιάξανε την πρωτεύουσα κι ανοίξανε τον δρόμο
γίνανε τα εγκαίνια κι όλο γι' αυτή μιλούνε
μοντέρνα, νέα καθαρή μοναδική στον κόσμο
αλλά για μένα κτίρια που δεν με συγκινούνε
'γω τους ανθρώπους αγαπώ, μαζί τους περπατάω,
μαζί τους νοιώθω τις χαρές, τις λύπες και τα πάθη
μοιράζομαι τις σκέψεις τους, μαθαίνω να μετράω
με το δικό τους μέτρημα, όσα σωστά ή λάθη
που δεν σημαίνει βέβαια πως σ' όλα συμφωνάω,
καθένας μας μοναδικός είναι στην οικουμένη
μα κάθε μία διαφορά μαζί τους συζητάω
κι όλο μαθαίνω κάτι τι κι όλο και κάτι μένει
κι αν νοιώθουν υπερήφανοι για την πρωτεύουσά τους*
εμένα η Μπραζίλια διόλου δεν μ' ενδιαφέρει
μα σέβομαι τη γνώμη τους, τα συναισθήματά τους,
καθένας απ' τον άλλονε σε κάτι θα διαφέρει.
Λεύτερος είμαι, σε πανσιόν μένω όπως και άλλοι
και κάθε μέρα στη δουλειά πηγαίνω με το τρένο,
περνώ τη μέρα μου εκεί και επιστρέφω πάλι
για να περάσω τη νυχτιά εδώ που τώρα μένω
συγκάτοικός μου στην πανσιόν ο Γιώργος Αποστόλης
που με γυναίκες ταύτισε τα ενδιαφέροντά του,
δουλειά γυναίκα και φαΐ είν η ζωή του όλη,
μα δεν ξεχνάει βέβαια και τα συμφέροντά του
γυναίκες μεγαλύτερες, σε κάποια ηλικία
πάντοτε βρίσκει και τους λέει πως τάχατες σπουδάζει
και συνεισφέρουν όλες τους χωρίς διαμαρτυρία
για να μπορεί πιο εύκολα τα έξοδα να βγάζει
μια φίλη κάποιας φίλης του μου σύστησε και μένα
μα δεν μπορώ με τίποτα να συγκριθώ μαζί του
δεν θέλω ούτε και μπορώ να ζήσω με το ψέμα
και η νοοτροπία μου δεν μοιάζει τη δική του
εγώ 'μαι άλλος άνθρωπος, μ' αρέσουν οι γυναίκες
αλλά δεν λέω ψέματα για να τις κατακτήσω
και επειδή μ' αρέσουνε καινούργιες περιπέτειες
με μια γυναίκα δεν μπορώ σχέσεις να διατηρήσω
εκτός για κείνο το μικρό αθώο κοριτσάκι
που μια του λέξη αν την πει, πίσω θε να γυρίσω
γιατ' η καρδιά μου χτύπησε σαν ήμουνα παιδάκι
και δεν μπορώ, δεν γίνεται για να το λησμονήσω
μα τότε ήμουνα δειλός, κι είμαι δειλός ακόμα
ποτέ δεν το ξεπέρασα ποτέ δεν βρήκα θάρρος,
το θεωρούσαν έγκλημα στα πιο παλιά τα χρόνια
φιλί σε μια ανήλικη να δώσω και να πάρω.
.............................................................................
Με τρένο πάω στη δουλειά, δουλεύω μέρες έξι
πληρώνομαι όμως επτά. Αλλά αν απουσιάσω
μια ώρα από τη δουλειά, εκτός αν κάτι φταίξει,
θα πληρωθώ τις ώρες μου. Την Κυριακή* *θα χάσω.
Το τρένο καθυστέρησε μισή περίπου ώρα
και φθάνω στη δουλειά αργά. Εκείνοι που το ξέραν
φέρανε 'να σημείωμα απ' τον σταθμό και τώρα
στα σίγουρα πληρώνονται της Κυριακής τη μέρα
εγώ χάνω την Κυριακή, μαζί τους ταξιδεύω,
μα όμως δεν θα πληρωθώ. Το θεωρώ βλακεία
και δεν το σκέπτομαι λεπτό. Σηκώνομαι και φεύγω
κι αυθημερόν δίνω παρόν σε μία αγγελία.[align=center]
* Μόλις που είχε εγκαινιαστεί η Μπραζίλια, η νέα πρωτεύουσα κτισμένη στο δάσος. Καθημερινώς και συχνά άκουγες στο ραδιόφωνο να την αποκαλούν τη νεότερη και πιο σύγχρονη πρωτεύουσα του κόσμου.
**Η εβδομάδα είχε 48 εργάσιμες ώρες (6 μέρες εργασίας). Δούλευες 48 και πληρωνόσουν για 56 δηλαδή και την Κυριακή. Δούλευες 47 και πληρωνόσουν για 47 μόνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ψάξε το γιατί (procura porquê) | | | |
|
... άρα υπάρχω
04-11-2010 @ 14:23 | Παρών ... στην ωραία σου περιπέτεια...!! | | στίχος
04-11-2010 @ 14:36 | Καλησπέρα Δημήτρη...σε παρακολουθώ με αυξανόμενο ενδιαφέρον.....
καλή συνέχεια................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
( ο Εμπειρίκος έχει γράψει για τη Μπραζίλια, μου το θύμισες ) | | nikarios
04-11-2010 @ 15:30 | !!!!!!!!!!!
πολύ ωραία περιγράφεις ρα βιώματα σου
::up.:: ::up.:: | | oneiropola
04-11-2010 @ 15:50 | ::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
04-11-2010 @ 16:06 | 'γω τους ανθρώπους αγαπώ, μαζί τους περπατάω,
μαζί τους νοιώθω τις χαρές, τις λύπες και τα πάθη
μοιράζομαι τις σκέψεις τους, μαθαίνω να μετράω
με το δικό τους μέτρημα, όσα σωστά ή λάθη
Πολύ σωστό
Καλησπέρα Δημήτρη
::yes.:: ::yes.:: | | ΚατεριναΘεωνα
04-11-2010 @ 17:09 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | monajia
04-11-2010 @ 22:33 | ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ..........................................
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Helene52
05-11-2010 @ 00:08 | γω τους ανθρώπους αγαπώ, μαζί τους περπατάω,
μαζί τους νοιώθω τις χαρές, τις λύπες και τα πάθη
μοιράζομαι τις σκέψεις τους, μαθαίνω να μετράω
με το δικό τους μέτρημα, όσα σωστά ή λάθη
Τέλεια αφήγηση γεμάτη συναισθήματα και ωραία και σωστά μηνύματα όπως το παραπάνω !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Την καλημέρα μου Δημήτρη
::theos.:: ::yes.:: ::hug.:: | | ΜΝΗΜΩΝ
05-11-2010 @ 00:40 | Φίλε μου πέρα από το υπέροχο ποίημα απο πλευράς τεχνικής αυτό αποτελεί και μια ιστορική αποτύπωση μιας πραγματικότητας κάποιου δικού μας ανθρώπου, ενός μετανάστη σύγχρονου που αποπνέει το άρωμα του νόστου για την πατρίδα, όπου πατρίδα είναι ο έρωτας των νεανικών μας χρόνων.....
Την καλημέρα μου....
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ναταλία...
05-11-2010 @ 03:57 | που δεν σημαίνει βέβαια πως σ' όλα συμφωνάω,
καθένας μας μοναδικός είναι στην οικουμένη
μα κάθε μία διαφορά μαζί τους συζητάω
κι όλο μαθαίνω κάτι τι κι όλο και κάτι μένει
Ωραίο το ταξίδι σου Δημήτρη ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | | Aris4
05-11-2010 @ 05:41 | εδω ειμαι .... ας μη μιλαω ::smile.:: | | Rannia . k
05-11-2010 @ 11:04 | Υπέροχο Δημήτρη!!!
Την καλησπέρα μου από την Λευκωσία!!!
::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | estia
07-11-2010 @ 03:09 |
εκτός για κείνο το μικρό αθώο κοριτσάκι
που μια του λέξη αν την πει, πίσω θε να γυρίσω
γιατ' η καρδιά μου χτύπησε σαν ήμουνα παιδάκι
και δεν μπορώ, δεν γίνεται για να το λησμονήσω
::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
