θα ήθελα να γνώριζα δύο όμορφα ματάκια
Να μην φοβούνται τίποτα να κάμνουνε ναζάκια
Να νιώθουν ότι λαχταρώ να ξέρουν ότι θέλω
Πάντοτε να χαμογελούν και να μου λεν σε θέλω
ήθελα κάπου να πιαστώ κάπου να ακουμπήσω
Στην πικραμένη μου ζωή την ομορφιά να ζήσω
Όσο καιρό καιν έψαχνα δεν βρήκα ένα χέρι
Να με αγγίξει στοργικά χαρά να μου προσφέρει
Βρήκα ανθρώπους να μιλούν ανθρώπους να γελάνε
Αλά ποτέ πραγματικά δεν ξέρουν να αγαπάνε
Λένε πώς ξέρουν ν α αγαπούν χαρά ότι σου δίνουν
Αλά κι αυτοί πραγματικά μόνο πληγές ανοίγουν
θέλω να νιώσω ζεστασιά μες την καρδιά μου μέσα
Δεν βρήκα έναν άνθρωπο να έχει λίγη μπέσα
Μόνο εσύ πραγματικά με κοίταξες στα μάτια
Μα μου χεις κάνει την καρδία θρύψαλα και κομμάτια
