| |
μπροστά στα μάτια μου όσα θέλω ν’ αποφύγω
κι είναι ο καιρός τριγύρω στο λαιμό μου αγχόνη
μα αν κάτι πιότερο απ’ όλα με σκοτώνει
είναι που καταδέχτηκα να ζω στο λίγο
εγκλωβισμένος μέσα στο μηδέν, σ’ εμένα
νιώθω πως ζω σε μια πλαστήν ελευθερία
σώμα που βρίσκεται σε νεκρική ακαμψία
φεγγάρι σ’ ουρανό με σύνορα ορισμένα
ανοίγω όλες της ψυχής τις τεφροδόχους
κι όπως αρμόζει στη στιγμή δε λέω λέξη
να ζήσω έτσι μόνος μου το ‘χω διαλέξει
δεν ρίχνω ευθύνες, δεν αναζητώ ενόχους…
μόνο τα μάτια μου σαν κλείνω, πως ταξίδια
αλαργινά πηγαίνω -λέει- με το μυαλό μου
κι οι άνθρωποι όλοι –λέει- θέλουν το καλό μου
και παίρνω φόρα και ξεφεύγω από τα ίδια
διώχνω τις σκέψεις τις κακές και προχωράω
υπάρχει λέω ελπίδα και παρηγοριέμαι
υπάρχει λόγος ν’ αναπνέω όσο αγαπιέμαι
κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
