| |
Σαν ημουνα μικρος παντα ονειρευομουν
ειτε ημουν ξυπνιος ειτε γλυκοκοιμόμουν
πετουσα σαν γυπααετος καμια φορα γερακι
κι ειχα για συντροφια τα συννεφα χερακι
Παντα ζουσα την χαρα βαθεια μες στην καρδια μου
ηταν τα δευτερα λεπτα που ητανε δικα μου
Μπορει να ημουνα φτωχος χωρις δραχμη στην τσεπη
μα ειχα φυλακα καλο που δεν χωρουσε κλεφτη.
Σαν ημουνα μικρο παιδι και ημουν χαρα γεματο
παντα στα ονειρα εγω, ειχα γεματο πιατο
ειχε μεσα του τροφες καθε λογιον της φυσης
και το στομαχι το μικρο μπορουσες να γεμησεις.
Μα σα μεγαλωσα εγω και φυγαν τα μαλλια μου
μαζιτους εφυγαν κι αυτα τ αθωα ονειρα μου
τωρα αυτο που εμεινε ειναι ενα αδειο πιανο
διχως της νοτες μουσικης τα σηματα δεν πιανω.
εφυγαν τα χρονια τα καλα εκεινα που μπορουσα
στα συννεφα σαν αετος πετουσα σα πονουσα
κρυβομουν στα συννεφα ψηλα κανεις να μην με βλεπει
κι εφτιαχνα καγκελα χρυσα ο χρονος μην με κλεβει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
