monajia
11-11-2010 @ 03:13 | βαθύσκιωτος απρόσκλητος
ο μαύρος καβαλάρης
πικρά γλυκά χαμόγελα
στο διάβα του θερίζει
και σαν γενείς αστρόσκονη
τις χούφτες του γεμίζει
και μ'ένα του ανάβλεμμα
σ'ανέμους σε λιχνίζει
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
αντικλείδι
11-11-2010 @ 03:15 | πολύ σοφές αλήθειες , μπράβο σου !!!!!!!!!!!!! | |
Ναταλία...
11-11-2010 @ 03:19 | βαθύσκιωτος απρόσκλητος
ο μαύρος καβαλάρης
πικρά γλυκά χαμόγελα
στο διάβα του θερίζει
και σαν γενείς αστρόσκονη
τις χούφτες του γεμίζει
και μ'ένα του ανάβλεμμα
σ'ανέμους σε λιχνίζει
Σοφό ::yes.:: ::theos.:: ::hug.:: | |
miragge
11-11-2010 @ 03:24 | γεια σου ρε νικη τελεια οπος παντα!!!!! ::up.:: ::up.:: ::razz2.:: | |
Aνδρέας Lark
11-11-2010 @ 03:30 | Καταδεικνύεις την απολυτότητα του θανάτου και την αδυναμία του ανθρώπου (που είναι κυρίως λόγος-επικοινωνία) αλλά με έναν ελιγμό στους τέσσερις τελευταίους στίχους συμφιλιώνεις τα δύο ασυμβίβαστα: θάνατο-άνθρωπο (ζωή)... | |
Rannia . k
11-11-2010 @ 03:30 | Υπέροχο!!!
Καλό μεσημέρι!!!
::up.:: ::smile.:: ::up.:: | |
malkon64
11-11-2010 @ 06:53 | και μ'ένα του ανάβλεμμα
σ'ανέμους σε λιχνίζει (σκορπίζει)
Εξαίσιο !!!
::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
idroxoos
11-11-2010 @ 10:22 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
galanidoy
11-11-2010 @ 10:32 | Χαιρομαι που σε γνωριζω...υπεροχη γραφη... | |
Nikos Krideras
11-11-2010 @ 10:39 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
στίχος
11-11-2010 @ 11:32 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: | |
 |
