| |
Μου το ‘χες πει ένα πρωί
Πως θα ‘ρθεις αργά το βράδυ
Το είχες πει και έστειλα
Νεράιδα να σε πάρει
Μα γύρισε με χέρια αδειανά
Μες στο όνειρο να μου φωνάξει
Πως δε σε βρήκε πουθενά
Κι ακόμα εσένα ψάχνει
Ρώτησε ανθρώπους γελαστούς
Ανθρώπους λυπημένους
Ανθρώπους που κρυβότανε
στα πιο βαθιά πηγάδια
Και μου απάντησε ξανά
Πως πουθενά δεν είσαι
Τι κι αν μου το είχες ορκιστεί
Τι κι αν μου το ‘χες τάξει
Μα τότε εγώ της φώναξα
Στον ουρανό αν είδε
Τα σύννεφα αν τα ρώτησε
Τον ήλιο μήπως βρήκε
Στα αστέρια της είπα κατοικείς
Στο πιο λαμπρό απ’ όλα
Εκεί να τρέξει να σε βρει
Και πίσω να σε φέρει
Έφυγε, πέταξε ψηλά
Τα αστέρια όλα κοιτούσε
Το πιο φωτεινό κι αν έψαχνε
Πότε της δεν το βρήκε
Γιατί λαμπρό ήταν αυτό
Που μόνο εγώ το βλέπω
Αφού εκεί είσαι εσύ
Το ξέρω.. Και το νιώθω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
