| |
Λαμνοκοπώντας πάντρεψα το άνυδρο τ’ ουρανού μου
με το βαθύ το στεναγμό που έφερνε ο Νοτιάς,
καλά να πάθω μάτια μου αφού έβγαλα απ’ τον νου μου
πως είσαι κόρη Κύκλωπα…γυναίκα της φωτιάς
Χαμένος στα σκοτάδια σου, πως να τον δω τον λίθο
που έβαλες με βοήθειες , να πέσω στο κενό,
πως έμοιαζε η αγάπη σου με του Αίσωπου τον μύθο…
με φάρο στις φουρτούνες μου, που ‘χε σβηστό φανό…
Και πάνω απ’ το ναυάγιο εσύ θα ήσουν ίσως
ή η Βίβλος με τα κρίματα, που είπες να χρεωθώ….
σαν Ποσειδώνα τρίαινα, που χτύπαγε με μίσος
τα κύματα, και μ’ έστελναν να φτάσω στο βυθό.
Το αδιάντροπο της πείνας σου για το φιλί το ξένο
στα υπόγεια το κρέμασες να μοιάζει με αρμαθιά,
τώρα από σένα μάτια μου όλα τα περιμένω
που το αίμα, στων βανδάλων σου, κύλησε την σπαθιά….
Μες στην γανάδα του όνειρου, που κρύφτηκε το Αχ! μου
θαμπά, είχα ερωμένη μου την Ήρα ή την Λητώ;
Μου ‘λεγες: «Θα ‘σαι ο μάγος μου, θα σ’ έχω για Σεβάχ μου»,
μα στην Αχερουσία σου, τώρα κωπηλατώ
Όταν σου λέω : « στ’ αέτωμα ζωγράφισέ με φως μου
οι νιοί καθώς με βλέπουνε να πάνε κατ’ αλλού»,
μου λες: «αιώνες ήσουνα ο πόθος ο κρυφός μου,
για τ’ όχι σου θα σπαρταράς, στα βάθη του γιαλού»
Και τους πνιγμούς μου αντίκριζες με μάτι αετίσιο
ο στόχος σου ήταν γλύκα μου, πάντοτε να με καις
τις φλεγμονές μου γέμιζες με αλάτι ποταμίσιο,
που βγαίνει όταν ενώνονται ποτάμια με αλυκές!!
Λαμνοκοπώντας για νησιά που φύτρωναν τα «γεια σου»,
σαν έφτανα δεν έκανα για έρωτες αγιασμούς,
το κώνειο με μια γουλιά έπινα στην υγειά σου
για τα «καινά δαιμόνια» που έσπερνα στους δεσμούς!!!
10.11.2010
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
