| |
Μην με ρωτάς αν έχω αλλάξει πρόσωπο.
Αυτό που βλέπεις δεν είναι παρά μόνο μια μάσκα καπνού.
Βρήκα πολλά λυχνάρια στο δρόμο μου όμως καμιά ευχή δεν βρήκε σώμα.
Όποτε τύχαινε να σκοντάψω σε κάποιο λυχνάρι,
Έσκυβα,
Το μάζευα, το ξεσκόνιζα
Και το τοποθετούσα με φροντίδα στη βιτρίνα μου.
Μια βιτρίνα από άχρηστα λυχνάρια η ιστορία της ζωής μου.
Καμιά φορά άνοιγα τη βιτρίνα
Και χάιδευα τα λυχνάρια μου,
Ένα-ένα,
Ξανά και ξανά,
Σαν να περίμενα να ζωντανέψουν και να με ακούσουν.
Ό,τι δεν έχει ψυχή δεν μπορεί να σε ακούσει.
Άψυχα αντικείμενα και άψυχοι άνθρωποι,
Κανείς δεν ακούει.
Μπορεί και να ‘χα και δυο-τρεις άψυχους ανθρώπους
Στη συλλογή με τα λυχνάρια μου, ποιος ξέρει.
Τι με κοιτάς απορημένος,
Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν με λυχνάρια.
Περιμένεις πως με ένα άγγιγμά σου
Θα πραγματοποιήσουν τις ευχές σου,
Αλλά μάταια-στο τέλος σου φυσάνε σκόνη στα μούτρα.
Μια ζωή χτισμένη στα θεμέλια άψυχων λυχναριών
Κι ένας σεισμός αρκεί για να γίνουν όλα σκόνη.
Κι η σκόνη του τίποτα να χτίζει τοίχους ολάκερους
Μπροστά απ’την καρδιά μου.
Κάποιος πρέπει επιτέλους να κάνει το μεγάλο άλμα,
επιβάλλεται.
Κανείς μέχρι τώρα δεν σκαρφάλωσε
Για να με ζήσει πίσω από τον τοίχο-και δεν κατηγορώ κανένα.
Είναι που μέσα από τον τοίχο κάνει τσουχτερό κρύο.
Ενώ έξω οι άνθρωποι και τα λυχνάρια τους
Μπορούν να ζουν στο θερμοκήπιό τους.
Μια εικονική ζέστη για όσους φοβούνται να ζήσουν.
Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα.
Ο καθένας πίσω απ’τη δική του σκόνη,
Τους δικούς του τοίχους, τα δικά του λυχνάρια.
Ο κόσμος σου, ο κόσμος μου, ο κόσμος εκεί έξω.
Ο κόσμος.
Μια απρόσωπη λέξη για όλους εμάς
Που νομίζουμε πως ζούμε ‘εκεί έξω’.
‘Εκεί έξω’.
‘Εδώ μέσα’ καλύτερα,
Γιατί στην πραγματικότητα κλεισμένοι στον κόσμο μας γερνάμε.
Περνάνε τα χρόνια,
Παράλληλες οι ζωές των ανθρώπων που περπατάνε δίπλα-δίπλα
Κι όμως ποτέ δεν συναντιούνται.
Καταραμένες ζωές, καταραμένα λυχνάρια,
Η υπόσχεση του ονείρου φταίει για όλα.
Χαμένες στιγμές, χαμένες ευχές,
Κέρματα στον πάτο ενός σιντριβανιού
Και ποιος από εμάς θα βουτήξει να μας φέρει πίσω
Όσα έχουμε χάσει.
Χαμένες ευκαιρίες
Γιατί αρκούμαστε στο να γυαλίζουμε λυχνάρια
Που πάλι θα σκουριάσουν. Πάλι καλά
Που δεν κλειδωνόμαστε μαζί τους μέσα στη βιτρίνα.
Χαμένη ζωή, τόση ζωή που χάσαμε
Σε λίγο θα μετράμε και τις ώρες χωρίς να νιώθουμε καμία θλίψη.
Κι ο χρόνος ανύπαρκτος,
Μαζί κι ο πόνος που κουβαλάει μαζί του ο χρόνος που φεύγει.
Φεύγει ο χρόνος κι εμείς εκεί, αντί για λεπτά να μετράμε λυχνάρια.
Λιγοστεύουν τα λυχνάρια.
Χαμένες αγάπες, χαμένες ευχές,
Χαμένα λυχνάρια στον πάτο του ανέφικτου.
Και μην με κοιτάς σαν να έχω αλλάξει πρόσωπο.
Αυτό που βλέπεις δεν είναι σκόνη
Και όχι, δεν είναι ούτε μάσκα.
Είναι το πρόσωπό μου, το δικό μου πρόσωπο,
Πιο σκοτεινό από ποτέ.
Πώς σκοτεινιάζουν τα πρόσωπα
Όταν συνειδητοποιήσουν πως τα λυχνάρια
Δεν ήταν παρά μόνο μια απάτη.
Όταν καταλάβουν πως υπηρετούσανε πιστά
Το σύμβολο του Μάταιου, ένα άψυχο αντικείμενο
Σαν όλους τους άψυχους ‘εκεί έξω’.
Πώς σκοτεινιάζουν τα πρόσωπα μόλις καταλάβουν
Πως δεν είναι ο χρόνος που είναι ανύπαρκτος
Αλλά το όνειρο που τους ροκάνιζε το χρόνο.
Ίσως, λέω ίσως,
Το μόνο που χρειάζεται αυτή η ανθρωπότητα
Να είναι τελικά μια βιτρίνα
Ξυπνητήρια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
