τα πορτοκαλί φεγγάρια
δε χωράνε στα συρτάρια
κάπου στη θεσσαλονίκη ξενύχτούν
τα πορτοκαλί φεγγάρια
δε χωράνε στα συρτάρια
κάπου στη Θεσσαλονίκη
ψάχνουν την αγάπη τους να βρουν
σε αυτή τη πόλη που μ εδιωξέ
γυρίζω πάλι πίσω
κάποιο κομμάτι σου
αγάπη μου ν αγγίξω
σε αυτόν τον ουρανό
αστέρι μου σε βρήκα
μ ενά χαμόγελο
στη ζωή σου μπήκα
Στην πλατεία Αριστοτέλους
εκεί στην άρχη του τέλους
όταν μου είπες άλλο δε μπορώ
πρέπει να φύγω
εκεί που έκλαιγες
στην αγκαλιά μου σαν μωρό
κι ασ ήταν λίγο
καμοια φορά το λίγο είναι πολύ
ετσί είναι κι η αγάπη
ένας και πολλοί μαζί
το ίδιο στη χαρά
το ίδιο και στο δάκρυ
καμοια φορά το λίγο είναι πολύ
έτσι κάνει η αγάπη
είναι φωτιά που γίνεται βροχή
ντύνει τη καρδιά
στου ονείρου μας την άκρη
