| |
| | Του παραδείσου μια γωνιά |  | | |
[B]Του παραδείσου μια γωνιά[/B]
Νότες γαλήνης ξεγλιστρούν από το παραθύρι.
Της σιγαλιάς η ομορφιά, σ’ ένα καντήλι λάμπει.
Κάθομαι λίγο μακριά, λιγάκι παραπέρα,
’κει που τα λόγια σιωπούν κι’ η σιωπή ανασταίνει,
’κει που ο χρόνος σταματά κι’ η σκέψη ημερεύει.
Σκάβω το χώμα το υγρό με το ‘να μου το χέρι,
μες στ’ άλλο κλείνω σιωπηλά του αγεριού τα χνώτα.
Μένω και πίνω τη χαρά της φύσης που δακρύζει,
μέσα στους κόμπους της βροχής που στάζει το πλατάνι.
Μένω κοιτώ τ’ ανάστημα γέρου δρυός αντίκρυ
κι’ όλης της νύχτας τη δροσιά, που λάμπει στα κλαδιά του.
Θεέ μου, πως νοιώθω τυχερή τούτη την ώρα να ‘μαι,
γύρω απ’ τ’ αμίλητα βουνά, π’ αγγίζουν τα ουράνια.
Πώς μοιάζει εδώ να ‘ν’ η ζωή σπίτι με δίχως τοίχους,
που μπάζει λες κι’ από παντού αγέρι ελευθερίας!
Πώς μοιάζει τούτη η στολή κάτασπρη ομορφάδα,
που φέρνει μες στα σπλάχνα μου, μπουκέτα της γαλήνης!
Κάνω δυο τρία βήματα κι’ από τη χαραμάδα,
γλυκά δυο πρόσωπα θωρώ, άστρα μου και φεγγάρια.
Πατέρα μου, πώς λάμπουνε τα μάτια σου τη νύχτα!
Μανούλα μου, πώς μού ‘λειψε τούτη η καληνύχτα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | «Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια» | | | |
|
monajia
02-12-2010 @ 01:33 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ALIROS
02-12-2010 @ 01:42 | Θεέ μου, πως νοιώθω τυχερή τούτη την ώρα να ‘μαι,
γύρω απ’ τ’ αμίλητα βουνά, π’ αγγίζουν τα ουράνια.
Πώς μοιάζει εδώ να ‘ν’ η ζωή σπίτι με δίχως τοίχους,
που μπάζει λες κι’ από παντού αγέρι ελευθερίας!
Πώς μοιάζει τούτη η στολή κάτασπρη ομορφάδα,
που φέρνει μες στα σπλάχνα μου, μπουκέτα της γαλήνης! OMORFO | | idroxoos
02-12-2010 @ 01:42 | πανέμορφο Ελένη...!!!!!!!!!!!! ::hug.:: | | elpidakwstopoulou
02-12-2010 @ 02:01 | Μια ομορφια μια γαληνη μια θαλπωρή ολόκληρο...........
η μαγεία των στίχων σε συνδιασμό με την μαγεία της ψυχής ....
Υπέροχη......... μοναδική!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | smaragdenia
02-12-2010 @ 02:08 | Κάνω δυο τρία βήματα κι’ από τη χαραμάδα,
γλυκά δυο πρόσωπα θωρώ, άστρα μου και φεγγάρια.
Πατέρα μου, πώς λάμπουνε τα μάτια σου τη νύχτα!
Μανούλα μου, πώς μού ‘λειψε τούτη η καληνύχτα!
Οι δυό πιο δικοι μας άνθρωποι που δεν θα μας απογοητεύσουν ποτέ................... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Alianthi
02-12-2010 @ 07:33 | Aυτή είναι ποίηση!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | RIGA30
02-12-2010 @ 07:35 | ::up.:: ::up.:: | | TAS
02-12-2010 @ 07:45 | κάτασπρη ομορφάδα . .
| | Galilleo
02-12-2010 @ 08:05 | Πραγματικά ανατρίχιασα. Ειδικά με τους δύο τελευταίους στίχους. | | swordfish
02-12-2010 @ 12:53 | Ωραιότατο Ελένη μου!!! ::up.:: ::kiss.:: | | Celestia
02-12-2010 @ 15:32 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Νίκας Π.
02-12-2010 @ 17:19 | Θεέ μου, πως νοιώθω τυχερή τούτη την ώρα να ‘μαι,
γύρω απ’ τ’ αμίλητα βουνά, π’ αγγίζουν τα ουράνια.
Πώς μοιάζει εδώ να ‘ν’ η ζωή σπίτι με δίχως τοίχους,
που μπάζει λες κι’ από παντού αγέρι ελευθερίας!
Πώς μοιάζει τούτη η στολή κάτασπρη ομορφάδα,
που φέρνει μες στα σπλάχνα μου, μπουκέτα της γαλήνης!
Πανέμορφο όλο!!!!!!!!.......Καλό ξημέρωμα..... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
