| |
| | Μονόλογος Από Μία Σκιά (τελευταία Πράξη) |  | | | Είναι η συνέχεια από το ποίημα Μονόλογος Από Μία Σκιά | | |
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΚΙΑ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ)
Πέρασαν χρόνια
Στο σκοτεινό δωμάτιο,
Στους υγρούς τοίχους
Και εκείνη γυμνή
Πίσω από τα σίδερα της φυλακής της
Τα δάκρυά της κάνει νερό
Διψάει, πεινάει
Τη σάρκα της τρώει, τη σάρκα που πονάει.
Πέρασαν τα χρόνια
Η σκιά της έγινε εχθρός
Ο λογισμός της ένας παραλογισμός
Λέξεις βγαίνουν από το στόμα
Λέξεις χαμένες μέσα στα χρόνια
Λέξεις χωρίς καμιά ουσία
Ακόμη ακούγονται φωνές
Μα πια η γλώσσα τους ακούγεται ξένη.
Πάνω στο πάτωμα σχηματισμένο το όνομά του
Πάνω στα χείλη της κομματιασμένο το φιλί του
Τόσα χρόνια η πόρτα παρέμεινε ξεκλείδωτη
Μα η ίδια προτίμησε τη φυλακή της.
Στη μνήμη του τον θάνατο καλούσε
Να πάρει μαζί του τη μορφή της.
Τόσα χρόνια ορκισμένη στην αγάπη της για κείνον
Ένα κορμί τσακισμένο, πεσμένο κάτω
Όταν αγγίζει το πρόσωπό της, κάτω από τις ρυτίδες του χρόνου
Αναζητά να βρει εκείνο το νεανικό πρόσωπο
Εκείνο το χαμόγελο που κάποτε φορούσε
Τίποτα πια δεν έχει μείνει ίδιο…
Μια σκονισμένη ανάμνηση ο έρωτάς της
Μια σκονισμένη ανάμνηση η ζωή της
Τα βήματα που ακούγονται από τον πάνω όροφο
Οι σταγόνες που στάζουν από κείνο το λούκι
Έχουν μεταμορφωθεί σε μουσική
Άγρια, βασανιστική
Τα αυτιά της κλείνει να μην ακούει
Φωνάζει σε κάθε προσπάθεια για σιωπή
Και ο θάνατος αργεί…
Αργεί η λύτρωσή της…
Περάσανε τα χρόνια
Το πρόσωπό του πια είναι μια θολή εικόνα στο μυαλό της.
Προσπαθεί με μανία να την θυμηθεί
Θυμώνει, χτυπάει το κεφάλι..
Αααααααα!
Δεν θυμάται..δεν ξέρει πως θα έχει γίνει…
Σίγουρα τα μαλλιά του τώρα θα είναι γκρίζα..
Τα χέρια του κιτρινισμένα από το τσιγάρο..
Ίσως να έχει και παιδιά, μπορεί και εγγόνια…
Άραγε ποια είναι η ηλικία του σήμερα;
Αλήθεια ποιο είναι το σήμερα;
Ιδέα δεν έχει…
Σέρνεται στο πάτωμα.
Στήνει το αφτί στον τοίχο..
Ένας ψίθυρος ακούγεται πίσω από τα υγρά ντουβάρια
«Αγαπάς μιαν ιδέα, πεθαίνεις για μια ιδέα..»
Πιέζει το αφτί της στον τοίχο..
Λέξεις γνώριμες…
Αγάπη
Θάνατος
Τρέλα, την πιάνει τρέλα
Προσπαθεί να αγκαλιάσει ολόκληρο τον τοίχο
«Αγαπάς μια ιδέα, πεθαίνεις για μιαν ιδέα»
Αρχίζει να φωνάζει!
Φωνάζει!
«Δεν μπορεί! Δεν γίνεται! Εγώ τον αγαπώ! Πεθαίνω για να μην χάσω την αγάπη μου για κείνον… Δεν μπορεί! Αλήθεια τον αγαπώ!»
Μα ποια είναι η αλήθεια της;
Τόσα χρόνια μόνη της δεν μπόρεσε να την βρει.
Και ο θάνατος αργεί…
Σαν να την τιμωρεί…
Το σκοτάδι πυκνώνει..
Τα βήματα σώπασαν..
Μόνο οι σταγόνες συνεχίζουν στο σκοπό τους
Μια σκιά στέκει στο κεφάλι της..
Γυρίζει να τη δει..
«Ήρθες! Σε περίμενα..»
Τα μάτια κλείνουν.. ο πόνος πια δεν υπάρχει..
«Τώρα θα ζήσω!»
Τα χρόνια πέρασαν..
Στις εφημερίδες γράφανε για ένα ζευγάρι που βρήκε χαραγμένο ένα όνομα στο πάτωμα ενός άδειου δωματίου.
ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
12/12/2010
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Το όνομά μου βυθίζεται και αναδύεται όπως το κορμί τη στιγμή της βάπτισης... | | | |
|
ΜΝΗΜΩΝ
12-12-2010 @ 16:43 | Ευδοκία αυτό μοιάζει με κραυγή απόγνωσης για καταγραφή ενός έρωτα χωρίς τον έρωτα.... Ελπίζω η Ευδοκία να είναι η ποιήτρια κι όχι η πρωταγωνίστρια.... Καλή σου εβδομάδα Ευδοκία... | | στίχος
12-12-2010 @ 17:22 | Στις εφημερίδες γράφανε για ένα ζευγάρι που βρήκε χαραγμένο ένα όνομα στο πάτωμα ενός άδειου δωματίου.
Ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος ;;;
ΕΥ-ΔΟΚΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ..........Ποίησες πάλι.........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | mila moy
12-12-2010 @ 19:33 | Μα ποια είναι η αλήθεια της;
Τόσα χρόνια μόνη της δεν μπόρεσε να την βρει.
Και ο θάνατος αργεί…
Σαν να την τιμωρεί…
Το σκοτάδι πυκνώνει..
Τα βήματα σώπασαν..
Μόνο οι σταγόνες συνεχίζουν στο σκοπό τους
Μια σκιά στέκει στο κεφάλι της..
Γυρίζει να τη δει..
«Ήρθες! Σε περίμενα..»
Τα μάτια κλείνουν.. ο πόνος πια δεν υπάρχει..
«Τώρα θα ζήσω!»
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | ALIROS
13-12-2010 @ 00:04 | poihsh ::love.:: ::love.:: | | smaragdenia
13-12-2010 @ 01:36 | «Αγαπάς μια ιδέα, πεθαίνεις για μιαν ιδέα»
Αρχίζει να φωνάζει!
Φωνάζει!
«Δεν μπορεί! Δεν γίνεται! Εγώ τον αγαπώ! Πεθαίνω για να μην χάσω την αγάπη μου για κείνον… Δεν μπορεί! Αλήθεια τον αγαπώ!»
ποιημα ολόκληρο , μιά κραυγή απόγνωσης για αγάπη στην ουσία ανυπαρκτη..... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Ναταλία...
13-12-2010 @ 03:05 | Τόσα χρόνια η πόρτα παρέμεινε ξεκλείδωτη
Μα η ίδια προτίμησε τη φυλακή της.
Με Μνήμων ::yes.:: ::theos.:: ::hug.:: | | φλοισβος
13-12-2010 @ 04:18 | Δεν υπάρχουν λόγια για κάτι τόσο δυνατό!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
