| |
Ο Γιώργος ήταν 24 χρονών ναυτικός. Σταματούσε σε πολλά λιμάνια όταν έκανε ταξίδια μα κάθε φορά που αποβιβαζόταν στην Ελλάδα εξαφανιζόταν για κάποιες ώρες... Όταν επέστρεφε είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του!
Οι συνάδελφοι και φίλοι του συνεχώς τον πειράζανε.. Τον ρωτούσαν συνέχεια: “Καλά ρε φίλε, σε τόσα λιμάνια κατεβαίνουμε, εσύ γιατί μόνο εδώ κάνεις την δουλειά σου; Αφού έχουμε καταλάβει που πας, τι σου κάνει αυτή που δεν τα κάνουν αλλού;”! Εκείνος κάθε φορά απλά χαμογελούσε και δεν απαντούσε...
Κάποια στιγμή, ένας συνάδελφος του, ο Χρήστος ήταν πολύ στεναχωρημένος κι απομονωμένος από όλους τους άλλους... Πήγε ο Γιώργος κοντά τού έδωσε ένα χαρτάκι με μια διεύθυνση πάνω και του είπε: “Πήγαινε εκεί. Είναι ακριβή αλλά δεν θα το μετανιώσεις!”. Του είπε τότε ο Χρήστος: “Ρε Γιώργο, δεν είναι αυτό που μου λείπει...”. “Άκουσέ με, πήγαινε...”!
Δεν είχε άλλη λύση στο μυαλό του και σκέφτηκε πως θα ξεχνιόταν τουλάχιστον για κάποιες ώρες... Πήγε, πλήρωσε όντως ακριβά, αλλά άξιζε!
Μπήκε μέσα, τον πήρε μία κοπέλα πολύ όμορφη με μια απίστευτη ζεστασιά στο πρόσωπό της, ξάπλωσαν στο κρεβάτι κι εκείνη απλά τον πήρε μια αγκαλιά... Ο Χρήστος δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί... Έκλαψε! Και όσο έκλαιγε τόσο εκείνη τον έσφιγγε στην αγκαλιά της... Ώσπου, μετά από κάποια ώρα χαμογέλασε κι απλά αφέθηκε στην ζεστασιά...
Γυρνώντας πίσω στο καράβι πήγε στον Γιώργο και του είπε: “Ήταν όντως ακριβή αλλά πάντα έλεγα πως θα πλήρωνα όσα χρειαζόταν για μια τέτοια αγκαλιά... Τελικά, καμία άλλη δεν προσφέρει αυτό που εκείνη μου έδωσε έστω και για λίγες ώρες κι έστω με κάποια λεφτά! Σε ευχαριστώ φίλε μου...”!
Και κάπως έτσι, η φίλη μας η Άννα έγινε πλούσια... Από πληρωμένες αγκαλιές! Έδινε αυτό που σε πολλούς δεν είχαν δώσει ποτέ... Ζεστασιά!
[align=right][B][I]Just Me...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
