| |
Ηθική ικανοποίηση
Δυο χρόνια νωρίτερα κλονίστηκε η ταυτότητα της, η αυτοπεποίθηση της, το Εγώ της. Πρώτη φορά ερχόταν αντιμέτωπη με κάτι τόσο σοβαρό, και μέχρι τότε ένιωθε περήφανη που δεν είχε χτυπήσει ποτέ, ούτε καν τραυματίσει σοβαρά τους μυείς της- που ήταν κάτι σχεδόν αναπόφευκτο για ένα άτομο που ασχολείτο σοβαρά με τον πρωταθλητισμό.
Ετοιμαζόταν για την πρώτη της επίσημη παρουσία στην εθνική, την οποία έκανε, παρά τον οξύ πόνο. Και πέτυχε! Δεν θα άφηνε τους κόπους της να πάνε χαμένους ούτε την ευκαιρία τότε που επιτέλους ήταν αρκετά μεγάλη για να ενταχθεί στην εθνική. Από μωρό αυτός ήταν ο στόχος της. Και μια στιγμιαία ανοησία, μια τρέλα δεν θα της στεκόταν εμπόδιο. Αλλά ο πόνος δεν έφευγε όσο κι αν ήθελε να τον αγνοεί. Η εξέταση έδειξε βλάβη, ρήξη χιαστού κομμένο γόνατο. Μια πολύ συχνή πάθηση, για ποδοσφαιριστές κυρίως, αλλά όχι για καρατέκα. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν το είχε πάθει στο καράτε, αλλά… σε μια στιγμή ανωριμότητας ενόσω βρισκόταν σε ταξίδι αναψυχής.
Οι γιατροί ήταν επιφυλακτικοί και δεν ήθελαν να την χειρουργήσουν λόγο του νεαρού της ηλικίας της, και το ενδεχόμενο να ψηλώνει ακόμα. Την παρότρυναν να περιμένει δυο τρία χρόνια, μέχρι τα δεκάξι- δεκαεφτά της, να απέχει απ’ όλες τις αθλητικές δραστηριότητες και να σταματήσει δια παντός το καράτε.
Μα πώς; Ο αθλητισμός για εκείνη ήταν τρόπος ζωής και το καράτε η καθημερινότητα της. Ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της από τότε που θυμόταν τον εαυτό της και ο τρόπος να εκτονώνει την θετική αλλά και την αρνητική της ενέργεια. Ήταν, ο τρόπος να ξεφεύγει λίγο από το διάβασμα, να ανεβάζει την αδρεναλίνη και να παίρνει δύναμη για να προχωρήσει. Της αναπτέρωνε το ηθικό όταν ήταν πεσμένη. Φυσικά όλα αυτά δεν της τα πρόσφερε το άθλημα αυτό καθ’ αυτό, αλλά η οικογένεια του καράτε. Οι φίλοι και συναθλητές της, ο προπονητής της και όσοι άλλοι είναι μέλη αυτής της οικογένειας.
Ευτυχώς πήρε την απόφαση να πάει στον πιο γνωστό ορθοπεδικό που ειδικευόταν σε τέτοιου είδους τραυματισμούς. Μα πριν πάει ήταν το Παγκύπριο πρωτάθλημα. Ποτέ δεν είχε χάσει και ούτε σκόπευε. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Στον ημιτελικό το τραυματισμένο της μέλος, σε μια απότομη κίνηση, γύρισε. Ο πόνος ήταν φρικτός. Ο γιατρός την συμβούλεψε να μην παίξει στον τελικό. Μα αυτή ξεροκέφαλη. Έπαιξε κι έχασε.
Την πλήγωσε πολύ. Πιο πολύ απ’ ότι πίστευε. Δεν είχε χάσει ποτέ, κι αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην ψυχολογία της, που ήταν ήδη στα πατώματα. Στο ανώριμο μυαλουδάκι της που μεγαλοποιούσε τα πάντα, ένιωσε άχρηστη. Πήγε και λίγο μετά χειρουργήθηκε. Οι πρώτοι τρεις μήνες πριν να μπορέσει να κινηθεί λίγο πιο άνετα ήταν ένα μαρτύριο. Πήγε μια δυο φορές να παρακολουθήσει καμιά προπόνηση, και ένιωθε τους μυείς τις να συσπούνται, να τρέμουν… τα μάτια της βούρκωναν. Πείσμωσε.
Έξι μήνες μετά μπήκε στις προπονήσεις της που της είχαν λείψει αφάνταστα. Έκανε φυσιοθεραπείες, γυμναστήριο και προπόνηση και δύο μήνες μετά πήρε το Παγκύπριο! Ήθελε να αποδείξει στον εαυτό της πάνω απ’ όλα ότι άξιζε, κι ότι η αποχή αυτή της επιβεβαίωσε την αγάπη της για το καράτε. Στο πρωτάθλημα αυτό όμως, δεν ήταν αντιμέτωπη με την ίδια που είχε χάσει τον προηγούμενο χρόνο. Μέσα της αυτό την έκαιγε. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θέληση κι ο εγωισμός ίσως για να επιβεβαιώσει την απολυτότητα της στα κυπριακά εδάφη.
Εγωισμός. Υπάρχουν ποικίλα είδη εγωισμού αλλά δεν παύει πάντοτε να είναι η προσπάθεια με καλούς ή δυστυχώς πολλές φορές και κακεντρεχείς τρόπους ανάδειξης του εγώ μας. Αν όμως ο εγωισμός κάποιου ατόμου δεν είναι η υπέρμετρη και αποκλειστική αγάπη του εαυτού του, αλλά η προσωπική φιλοτιμία, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια τότε αυτός ο εγωισμός μπορεί να μετατραπεί σε ευγενή ανταγωνισμό. Την επιδίωξη δηλαδή του κάθε ατόμου για επικράτηση που οδηγεί στην εξέλιξη και ανάπτυξη του συστήματος.
Το καλοκαίρι μετά μετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν ήξερε πόσο μακριά μπορούσε να πάει. Έπαιξε τον πρώτο αγώνα, κέρδισε. Έπαιξε τον δεύτερο, κέρδισε . έπαιξε τον τρίτο… κέρδισε! Αυτό σήμαινε τελικό! Τελικός ενάντια στην πρωταθλήτρια Τουρκίας… ο τελικός θα παιζόταν το απόγευμα. Είχε αρκετές ώρες για να καλλιεργήσει το άγχος της…
«Καλά που φτάσαμε ως εδώ. Μια χαρά είμαστε.» αυτά είπε, μα πριν προλάβει να ολοκληρώσει, η φίλη της θυμωμένα της λέει:
« Σκέψου τι έχεις κάνει και τι έχεις περάσει τον τελευταίο χρόνο. Τώρα έχεις την επιλογή. Είτε θα πας, να χάσεις και να βγεις στο βάθρο και να ακούς τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας, είτε θα νικήσεις, και θα έχεις την χαρά να ακούς τον Ελληνικό ύμνο, να ηχεί για σένα! Γιατί μπορείς!»
Στη σκέψη και μόνο του ακούσματος του Τουρκικού ύμνου ανατρίχιασε. Ο πατέρας της είναι πρόσφυγας. Έχει τον τούρκο τον κατακτητή στο πατρικό της και τώρα θα άφηνε μια τουρκάλα να την νικήσει και να κάθεται αυτή μίζερη στο δεύτερο σκαλοπάτι; Δεν υπήρχε περίπτωση! Μπήκε, έπαιξε, κέρδισε. Όλα έγιναν παντελώς αναπάντεχα. Η συγκίνηση δεν ήταν τόση όση θα περίμενε κανείς. Καθόλου. Και μάλιστα η ίδια για αρκετό καιρό δεν τα ανέφερε καν.
Και ήξερε και το γιατί. Γιατί υπήρχε ένα άτομο στη μικρή της πατρίδα, που εξαιρουμένου του γεγονότος ότι εκείνη ήταν σε άθλια κατάσταση εκείνη την μέρα, την είχε νικήσει, και δεν είχε παιχτεί ακόμη η ρεβάνς. Παρότι μπορεί να κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο, οι κακές οι γλώσσες, μέσα της κυρίως, της φώναζαν ότι ακόμα δεν απέδειξε σε εθνικό επίπεδο την δύναμή της, την στιγμή που υπήρχε άτομο που κυκλοφορούσε λέγοντας ότι την είχε νικήσει.
Της είχε γίνει έμμονη ιδέα. Και δύο χρόνια μετά την περιβόητη ήττα, ήταν καιρός να έρθουν ξανά αντιμέτωπες.
***
«Έχουν βγει οι κατηγορίες;»
«Όχι, αλλά μην αγχώνεσαι, σίγουρα θα έχει πάει σε άλλη κατηγορία. Δεν θα ήθελε με τίποτε να σε αντιμετωπίσει. Τότε ήταν άσχημες οι συγκυρίες.»
Αυτή η συζήτηση επαναλαμβανόταν επί τρεις μήνες. Η έμμονη αυτή ιδέα είχε μετεξελιχθεί σε ένα ακατανόητο φόβο. Τι κι αν έχανε ξανά απ’ αυτή; Οι συνέπιες ποικίλες… Αρχικά, με βάση το αποτέλεσμα θα κριθεί η τρόπων τινά ανανέωση της θέσης στην εθνική Κύπρου, που είναι το εισιτήριο για το πανευρωπαϊκό, το βαλκανικό, το μεσογειακό πρωτάθλημα, και φυσικά το εισιτήριο προς την ηθική ικανοποίηση και ανταμοιβή των κόπων και θυσιών μιας μεγάλης χρονικής περιόδου. Μετά, αν έχανε ξανά, η ψυχολογία της θα έπεφτε πολύ, θα πληγωνόταν πολύ χειρότερα η περηφάνια και το εγώ της. Θα κλεινόταν πολύ στον εαυτό της και θα δοκιμαζόταν και πάλι η αγάπη της προς το άθλημα με το οποίο μεγάλωσε.
Πέμπτη. Την Κυριακή είναι οι αγώνες.
«Έχουν βγει οι κατηγορίες;»
«Ναι.»
«Και λοιπόν;»
« Θα παίξει κι η Άρτεμις.»
Στο άκουσμα του ονόματος της κλονίστηκε. Όχι πως δεν το ήξερε ή πως ήταν κάτι το αναπάντεχο αλλά είχαν καλλιεργηθεί ελπίδες πως όντως θα άλλαζε κατηγορία, πως θα φοβόταν να την αντιμετωπίσει. Ένα ξαφνικό χτυποκάρδι. Ένας υπόκωφος χτύπος μες στο κεφάλι της. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το άγχος άρχισε να την καταβάλλει. Περπατούσε πάνω κάτω σπασμωδικά.
Η σχολική χρονιά φέτος είναι εξαιρετικά απαιτητική και το διάβασμα πάρα πολύ. Η φυσική της κατάσταση ψιλό χάλια. Η Άρτεμις εκτός του ότι την είχε νικήσει, είναι κόρη εθνικού προπονητή και διατηρούσε το αήττητο στη Κύπρο από τότε που ήταν μωρό. Η πρόκληση είναι πού μεγάλη. Και της έλειπε η αυτοπεποίθηση.
Δεν είναι τα πάντα ο αθλητισμός. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, οι απαιτήσεις και ενδεχομένως τα πρέπει της κοινωνίας επιβάλλουν την εξαιρετικά ευρεία γνώση πολλών αντικειμένων, εάν το άτομο έχει υψηλούς στόχους, και η μόρφωση πρέπει να είναι κυκλικοί και τα πλοκάμια της να αγγίζουν κάθε είδους αντικείμενα. Αυτό απαιτεί πολλές θυσίες και πολύ χρόνο. Ήταν και το απαιτούμενο είναι να παραμείνει πολύ καλή μαθήτρια. Όσο περνάει ο καιρός και δυσκολεύουν τα πράγματα αναγκάζεται και κλέβει και λίγο χρόνο απ’ την προπόνηση. Αυτό της στοιχίζει στη σωματική κατάσταση αλλά και την εμπιστοσύνη της προς τον εαυτό της.
Το ίδιο βράδυ την πήρε ο προπονητής της τηλέφωνο. Μιλήσανε. Της ανέβασε την αυτοπεποίθηση της. Όχι με το τι της έλεγε πάντα, όχι. Συνέχεια της έλεγε πόσο ταλέντο είναι. Πόσο στηρίζεται σ’ εκείνη, πόσο πιστεύει στις δυνατότητες και το ταλέντο της, πόσο πιστεύει ότι μπορεί να πάει πολύ ψηλά. Όχι… αυτό την άγχωνε. Και του το είχε πει επανειλημμένως. Δεν μπορούσε να παίζει με καθαρό μυαλό άμα ένιωθε τέτοια πίεση, ότι δηλαδή θα απογοήτευε, εκτός φυσικά από εκείνη, και άτομα που αγαπούσε πολύ.
Την Παρασκευή, στη τελευταία τους προπόνηση. Πετούσε! Μα το άγχος δεν έφευγε. Τη νύχτα δεν βγήκε έξω, έμεινε σπίτι και κούρνιασε στο κρεβάτι της από τις δέκα. Την επομένη ήταν οι αγώνες των πιο μικρών. Μερικοί φίλοι της που θεωρούσε πως είχαν σίγουρα πρωτιά έχασαν, γιατί τα ‘χασαν μες στον αγωνιστικό χώρο, σε μια φάση βούρκωσε... Άλλοι πάλι που η απόδοσή τους στις προπονήσεις ήταν πολύ μέτρια, πήγαν αναπάντεχα καλά. Δεν ήξερε τι να περιμένει. Το άγχος της ήταν σε πρωτόγνωρα υψηλά επίπεδα.
Το βράδυ δεν άντεχε σπίτι. Πήγε σε μια φίλη της όπου ήταν μαζεμένη η καλή της παρέα. Ξάπλωνε από καναπέ σε καναπέ, κι ανεβοκατέβαινε τις σκάλες επί δύο ώρες. Κατά τις δεκάμιση πήγε σπίτι. Ξάπλωσε και την πήρε ο ύπνος μέχρι τις δύο. Ξύπνησε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί με καμία απολύτως δύναμη. Ξύπνησε την μικρή της αδελφή της και την πήγε να κοιμηθούνε μαζί, μα δεν βοήθησε. Πήγε εκείνη στο κρεβάτι της μικρής και την άφησε στο δικό της γιατί δεν θα την άφηνε να κοιμηθεί. Μέχρι το πρωί στριφογύριζε μες στο κρεβάτι.
Στις οχτώ και μισή ήταν στο γήπεδο. Υπολόγιζε να παίξει αργά κατά τις έντεκα και μισή γι αυτό καθόταν σχετικά ήσυχη προσπαθώντας μέσα της να καλλιεργήσει το άγχος σε θετική ενέργεια. Ξαφνικά φωνάζουν το όνομα της, και δεν ήταν καν δέκα η ώρα! Δεν είχε κάνει ζέσταμα… πως θα έπαιζε; Δεν είχε όμως και πολλές επιλογές. Μπήκε μέσα νίκησε τον πρώτο αγώνα, νίκησε τον δεύτερο και να ο επόμενος είναι ο περιβόητος τελικός με την Άρτεμις…
Οι δικοί τις άνθρωποι και συναθλητές κάθονταν πίσω της. Ο Γιώργος τη καθοδηγούσε κι οι υπόλοιποι, ο Σάββας , ο Λούκας, ο Χάρης, ο Στέφανος κι άλλοι ήταν πίσω της και την εμψύχωναν. Ο προπονητής της όντας και πρόεδρος της ομοσπονδίας αδυνατούσε να της φωνάξει αλλά διέκρινε κανείς και στο βλέμμα του την αγωνία.
Σκόραρε, και σκόραρε ξανά.
Η κακομαθημένη και εξαιρετικά κακότροπη αδελφή της Άρτεμις είπε κατά λέξη:
«Αν δεν την μασήσεις την *** την έβαψες!»
Πώς είχε τολμήσεις να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. Η Νένα σκόραρε ξανά και ξανά, κι έληξε το παιχνίδι με μια θριαμβευτική νίκη!
Έδωσε το χέρι της, όπως πρέπει μα δεν έλαβε ανταπόκριση. Χαιρέτησε και έτρεξε στην αγκαλιά των φίλων της που συμμερίζονταν την χαρά της! Έτρεξε έξω και βρήκε τον προπονητή της συγκινημένο. Η χαρά της δεν περιγράφεται με λόγια.
Πήρε ένα κομμάτι χαρτί κι έγραψε:
Κι 'ναι κάτι στιγμές που η καρδιά τραγουδάει
που η ψυχή σε νικάει και τρελαίνεσαι
που οι κόποι καρπίζουν
και οι λύπες ξασπρίζουν
που λες, ΝΑ αυτό είναι Πέτυχα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
