| |
| | Μικρές Παραισθήσεις |  | | |
Σειρήνες πνίγονται στο παράθυρο μου
αλλά βλέπεις δεν βγαίνω να κοιτάξω…
Είναι που ξέρω πως ακόμα μια παραίσθηση θα με βασανίσει,
μια μικρή Οδύσσεια κομμένη σε τέσσερα τέταρτα
μέσα στους τέσσερις τοίχους
του μυαλού μου…
Αχνογραφώ τούτες εδώ τις λέξεις πάνω στο χάρτινο καμβά μου ,
κανένας μην τύχει και τις δει.
Μονάχα σαν κρυφοκοιτάξουν. Μακάρι!
Δεν ξέρω αν σήμερα θέλω να φορέσω παπούτσια. Μ’ ενοχλούν!
Δεξί κι αριστερό. Δεν θέλω να παρελάσω σήμερα.
Μόνο στα πέλματά μου να νιώσω
τις διαχωριστικές γραμμές της λεωφόρου,
ν’ ακροβατήσω πάνω τους,
να ισορροπήσω πάνω στον άνεμο που τ’ αμάξια δημιουργούν
καθώς περνούν τυχαία το Σαββατόβραδο…
Πιωμένα τιμόνια και καβλωμένα γκάζια.
- Στρίβω ένα τσιγάρο ακόμα σαν να με σκοτώνω λίγο λίγο –
Αυτή τη μέρα θέλω να στήσω οδοφράγματα
να βάλω νιάτα ανάμεσα
να βάλω το μέλλον πίσω,
να σηκώσω το παρόν στα χέρια μου
και να σπάσω τις βιτρίνες του χθες ,
να τους ..
Δεν βαριέσαι! Θα το κάνω αύριο κι αυτό. Προλαβαίνω!
Μάλλον…
Κι αυτό γιατί φοβάμαι τα ξυπνητήρια!
Προγραμματίζομαι με περίεργους αλγόριθμους και τυχαίες εξισώσεις,
στατιστικές, αριθμούς και την οργή μου στη φορμόλη…
Γρασάρω τα γόνατα μου, τους αγκώνες και το σθένος μου,
κρύβω τη σκέψη μου
κάτω κάτω στη ντουλάπα μου,
πίσω από τα ρούχα μου τα χειμωνιάτικα
και ζωγραφίζω με κάρβουνο ένα τσαλακωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο.
Αν κοιτάξεις καλύτερα όμως
θα δεις πως φτύνω τις σόλες από τα παπούτσια μου ,
πως θέλω να πετάξω τα κορδόνια που πνίγουν τους αστραγάλους μου.
Φτύνω μια την αριστερή, που περπατά σε μουδιασμένα χνάρια
και μια τη δεξιά , πάντα σίγουρη, δυνατή και πορωμένη.
Άνθρωπε άκου με, άκου με , σου μιλώ,
σου κάνω νοήματα.
Πότε πίσω από τις σκιές και πότε με τα παράλυτα χέρια μου,
φωνάζω, ουρλιάζω , δαγκώνω τα χείλη μου ,
χτυπώ βουβά τα παραθυρόφυλλά σου ,
άνοιξε, αντιστάσου, αγανάκτησε επιτέλους, σε παρακαλώ …
Άνθρωπε! Μη τους χαρίσεις τα νιάτα σου ,
γίνει αυτό που είσαι γαμώτο κι όχι αυτό που θα ήθελες ή θα ήθελαν αυτοί με τις γκρίζες καμπαρντίνες και τα χαμηλωμένα βλέμματα.
Άνοιξε μου, κι άφησέ με να… να σε φιλήσω , να σ’ αγκαλιάσω,
εσένα τον Άγνωστο με τα μάτια τα σιωπηλά που κροταλίζουν οργή.
Θέλω να πιάσω τις παλάμες σου και το αίμα ανάμεσα στις γραμμές τους,
ν’ αφήσουμε μαζί φωτιές εκεί που μας κρύβουν τον ορίζοντα,
να μιλήσουμε επιτέλους,
να δεις πως υπάρχω και υπάρχεις, πως υπάρχουμε, μαζί, εδώ,
στο τόπο που κρεμούν τις σκέψεις τους πριν μπουν στα σπίτια τους.
Άκου με Άνθρωπε !
Κοίτα τις γκρίζες ταράτσες που υψώσανε σάλτο διαφυγής για να έχουμε,
κοίτα τους δρόμους που στρώσανε για να πέσουμε ,
για ν’ αφεθούμε στα γόνατα να παρακαλάμε τον Θεό τους..
Κοίτα πιο πάνω, κοίτα πιο πέρα ,
η ζωή είναι δική μας , δεν είναι απλά δικαίωμα, δεν μας χαρίστηκε ,
δεν μας την χάρισαν ρε και δεν μπορούν να μας την πάρουν…
Άνθρωπε ακούς ;;; !!!
Ένα τσιγάρο ακόμα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | potius morri quam foedari...kalytera nekros para na zeis xwris timh | | | |
|
monajia
09-01-2011 @ 13:13 | Κοίτα πιο πάνω, κοίτα πιο πέρα ,
η ζωή είναι δική μας , δεν είναι απλά δικαίωμα, δεν μας χαρίστηκε ,
δεν μας την χάρισαν ρε και δεν μπορούν να μας την πάρουν…
Άνθρωπε ακούς ;;; !!!
Ένα τσιγάρο ακόμα…
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
09-01-2011 @ 14:25 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | theRunawayDreamer23
09-01-2011 @ 14:41 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΚατεριναΘεωνα
09-01-2011 @ 14:48 | ναι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
