| |
Μία γραμμή χωρίζει τώρα τις ζωές μας
Σαν μια κλωστή που πάνω κρέμονται τα χρόνια
Οι στάχτες καίνε τις αδύναμες καρδιές μας
Και οι εικόνες ταξιδεύουν σαν μπαλόνια…
Κάνουμε πάντα υπομονή και λαχταράμε
Άλλοι παράδεισους και άλλοι μιαν ελπίδα
Φτάνουμε πάντα στο ποτέ και ξεκινάμε
Άλλοι ζητάνε ουρανούς κι άλλοι πατρίδα…
Σαν κάτι ασπρόμαυρες μικρές φωτογραφίες
Με διαδρομές σαν κουρασμένα χελιδόνια
Όσο θα ζούμε με τις ίδιες απορίες
Τόσο θα μοιάζουμε νιφάδες του χειμώνα…
Άλλοι τυφλοί άλλοι με μάτια ραγισμένα
Πρόσφυγες πάλι στα αμπάρια μας δεμένοι
Όνειρα ψεύτικα και λόγια σφραγισμένα
Σπέρματα κάποιας ιστορίας, αγχωμένοι…
Φτάνει να ξέρεις μια αλήθεια για να ζήσεις
Θα πολεμάς όσο θα ζεις κι όλο θα χάνεις
Κι αν κάποια μέρα πεις πως θέλεις να γυρίσεις
Θα γίνει ο δρόμος ουρανός που δεν τον φτάνεις…
Μία γραμμή δένει για πάντα τις ψυχές μας
Σαν πετονιά απ΄ του Θεού το παραγάδι
Κι είναι τα βράδια μας βουνά οι προσευχές μας
Όπως ακούγεται ο ήχος σε πηγάδι….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
