monajia 13-01-2011 @ 02:18 | δεν την χορταίνω απόψε τη σιγή…
λες και σταμάτησε με μιας να αναπνέει ο κόσμος
κι έτσι μπορώ να ακούσω και το θόρυβο τον παραμικρό
απ’ το φτερούγισμα των πεταλούδων
κι απ’ την αιώρηση των φύλλων στο κενό.
ή ακόμη – ακόμη τα λόγια τα ψιθυριστά
που μου υπαγορεύει ο άνεμος ο ελάχιστος .
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ..........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ALIROS 13-01-2011 @ 03:32 | ::angel.:: ::angel.:: ::love.:: | |
Ναταλία... 13-01-2011 @ 03:48 | τόσο δεν την χορταίνω απόψε την ζωή
-σαν να ‘ταν για μια μέρα μόνο ακόμη-
που και της σάρκας μου η παρακμή δε με φοβίζει πια
δεν νιώθω την κατάρρευση του εντός μου
μήτε κι αισθάνομαι την αλλαγή
στον τρόπο που μιλώ, που γράφω που αγαπώ...
λες κι ανακάλυψα εντελώς προσφάτως
μες στο σεντούκι με τα θαύματα
τον τρόπο να παραμένω ες αεί αγέραστος.
Πολύ ωραίο και αυτό Χρήστο ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
στίχος 13-01-2011 @ 09:45 | τόσο δεν την χορταίνω απόψε την ζωή
-σαν να ‘ταν για μια μέρα μόνο ακόμη-
που και της σάρκας μου η παρακμή δε με φοβίζει πια
δεν νιώθω την κατάρρευση του εντός μου
μήτε κι αισθάνομαι την αλλαγή
στον τρόπο που μιλώ, που γράφω που αγαπώ...
λες κι ανακάλυψα εντελώς προσφάτως
μες στο σεντούκι με τα θαύματα
τον τρόπο να παραμένω ες αεί αγέραστος.
........................!!!!!!!!!!! | |
DimitrisPratsos 13-01-2011 @ 12:16 |
δεν την χορταίνω απόψε τη σιγή…
λες και σταμάτησε με μιας να αναπνέει ο κόσμος
ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΗΣΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
|