| |
Ηχώ που αργά αφυπνίζει
Μελωδία το αυτί μαγνητίζει
Είν’ το ερώτημα που θέτει η βραδιά
Τη μελωδία
Τι είναι αυτό που τη νικά
Που το μυαλό
Βγάζει απ τα παιχνίδια
Μήνυμα ξεκάθαρο
Δίχως περιττά στολίδια.
Σκλαβωμένη σε μια έρημη παραλία
Μοιραία αγγίζω
Την δική σου απουσία
Χέρια δεμένα
Το φεγγάρι αγναντεύουν
Χείλη πρησμένα
Την ηχώ ξανά γυρεύουν
Το όπιο εκείνο
Που τη ψυχή προστάζει
Στην ανάμνηση εστιάζει
Κι είναι το δράμα
Ότι ξεχνιέται η σιωπή τους..
Τα χείλη αυτά
Έχουνε χάσει τη δύναμή τους..
Γίνηκαν βουβά, σιωπηλά, παρατημένα
Στη παραλία καθώς είναι πεταμένα
Να θρηνούν του κόσμου κάθε απαρχή..
Κοιτούν το τέλος και ψελλίζουν προσευχή
Για έναν κόσμο
Που έχει πια αφανιστεί…
Κάτω απ το ψέμα….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
