| |
Στεκεις μεσ’ τη μεση αυτου του δρόμου, εκει
Μόνη με τα ματια σου ψηλα στη βροχή
Κυνηγάς τον ανεμο, κλωτσάς τη στιγμή
Γύρω σου ολο ψαχνεις με κομένη φωνή
Νιώθεις πως σου κλέψαν μονομιάς τη ζωή
Πάλι αυτη την ώρα που ‘ναι τόσο σκοτεινή
Μένεις μαγεμένη να κοιτάς ουρανό
Και περιμένεις ενα θαύμα να γεμίσει το κενό
Μένεις ξεχασμένη σε χαμένη εποχή
Γύρω σου ξεσπάει μια θλιμένη γιορτή
Ολο ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί
Και ξανά προσπαθείς ν ανεβείς στη σκηνή
Κάπου εκει στο φόντο ενα κόκκινο φεγγάρι
Περιμένεις τον ιππότη σου να ρθεί να σε βρει
Μα εχεις ξεκινήσει ενα ταξίδι στη σιωπή
Στο δέρμα χαραγμένο ενα μεγάλο γιατί
Λήθη αυτο που ψάχνεις, μα σε λαθος μεριά
Μεσα σου για κοίτα, ειναι όλα φανερά
Και αυτό το βράδυ ενα κερί αναμένο
Μοιάζει σαν σε μνήμα κι η πνοή παγερή
Σπάσε τις συνάψεις, καψε το χαρτί
Λύσε αυτά τα μάγια που σου πνιγουν τη φωνή
Ανοιξε τα μάτια και σταμάτα να πενθείς
Γιατί εγινε συνηθεια η αρώστια της ψυχής
Κόψε τα δεσμά σου, χορεψε στο φώς
Πιάσε ενα τραγούδι κι ολα θα ‘ναι αλλιώς
Λυσε το σκοτάδι και λεφτέρωσε το φώς
Κοίταξε τον ήλιο ειναι τοσο μαγικός
Αρπαξε τη μέρα, ζήστη οσο μπορείς
Στιψε τους χυμούς της, ελιξήριο ζωής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
