| |
[font=Georgia][color=black] Αρρώστησαν οι όμορφες λέξεις μου
κουρασμένες και αναιμικές από τα μάτια
που τις ρουφούσαν χρόνια
Μαζί τους κι εγώ που μέσα τους ζούσα
Τώρα θα βρω άλλες να μιλώ
Πιο σκληρές, πιο αιχμηρές
να τρυπούν την σκουριά που
μαζεύτηκε αιώνες τώρα
πάνω στην πλαστή υπερθυμία μας
Ένα λουλούδι στο πέτο η συγχώρεση
με τις ρίζες του στο σώμα μου
θα τρέφετε απ΄την ανάσα και το αίμα μου
Άξεστος θα παραμείνω μπροστά στις μάσκες
της δήθεν ευγένειας
της καμαρωτής ευστροφίας του κενού
και της διπλωματούχας άγνοιας
Θα αφήσω τους ρόζους στα χέρια μου ν΄ανθίσουν
να σφίγγουν τα μαλθακά χέρια της σιγουριάς
σπάζοντάς της τα κόκαλα
Τώρα δεν θα ψάχνω πια για την ομορφιά
θα με βρίσκει εκείνη
μέσα στο βίωμα της σκληρής προσπάθειας
και στο αστείο του μοιραίου [/color][/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
