| |
στην πρωινή την πάχνη που σκεπάζει τα πράσινα χόρτα
και παγώνει το αίμα στις φλέβες των λουλουδιών
στερώντας τα ανθοφορίας κι άνοιξης ,
εναποθέτω τις ελπίδες μου.
μήπως μια μέρα πέσει πιο βαριά
και παγώσει όλα τα υποκριτικά χαμόγελα
όλα τα αφ’ υψηλού
και τις συμβάσεις όλες ανθρώπων.
και στη βροχή εναποθέτω τις ελπίδες μου
μήπως μια μέρα πέσει αστάλαγη, με δίχως μέτρο
όχι για να ποτίσει τα βαμβάκια
ή να δροσίσει τα’ άνθη απ’ τις πορτοκαλιές,
αλλά για να παρασύρει μέχρι τη θάλασσα
και μέχρι τον ανήλιαγο βυθό
όπου ποτέ δεν ξημερώνει,
τα βάσανα όλα των ανθρώπων.
Στις λέξεις εναποθέτω τις ελπίδες μου
και στο ενδεχόμενο να ζωντανέψουν,
να κινηθούν απ’ το χαρτί
κι αφού οπλιστούν με θάρρος και θώρακες χαλκούς
κι αρπάξουνε σπαθιά και δόρατα αιχμηρά
μήπως στραφούν εναντία σ’ όσους
αιώνες τώρα καπηλεύονται
τα όνειρα όλα των ανθρώπων…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
