| |
Ήμουν
στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε
όταν κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο.
Ήταν ένα γερμανικό, σκληρό και βαρύ
απ’ το πορτοκαλί πακέτο κάποιου φίλου.
Η επανάσταση έγινε
πίσω από μεγάλους, πυκνούς θάμνους
στο καταπράσινο πάρκο
απέναντι απ’ το Πολεμικό Μουσείο.
Αισθάνθηκα απαίσια.
Ζαλίστηκα. Ναυτία.
Η πικρή γεύση έκαιγε
και μου έφερε αηδία.
Σαν σκληρός άντρας που ήμουν
αποφάσισα να το συνηθίσω.
Πέρασαν τόσα χρόνια.
Συνέχισα να συνηθίζω.
Για μένα
οι πραγματικά σκληροί άντρες
είναι όσοι καπνίζουν στριφτά.
Τσακώνουν το χαρτάκι με χάρη,
σαν μαέστροι σε συμφωνική της Βιέννης.
Τοποθετούν μέσα
όση ακριβώς ποσότητα καπνού
είναι απαραίτητη.
Στριφογυρίζουν με τρόπο αέρινο
το σύνολο,
πέρα δώθε, δυό τρεις φορές.
Σαν να ήταν
το πιο απλό πράγμα του κόσμου.
Σαλιώνουν επιδέξια
την προετοιμασμένη άκρη.
Κολλάνε αυτό που πρέπει,
εκεί που πρέπει.
Και σαν από θαύμα
έχουν σε δευτερόλεπτα ενα τσιγάρο
που μοιάζει βιομηχανικό.
Έχουν ακουστεί φήμες,
τις οποίες πιστεύω χωρίς δεύτερη σκέψη,
ότι κάποιοι στρίβουν
ενώ βρίσκονται πάνω στην μηχανή τους
που τρέχει
με διακόσια ενενήντα χιλιόμετρα την ώρα,
τουλάχιστον,
ενώ αν το κάνεις όταν οδηγείς αυτοκίνητο
θεωρείται αυτονόητο
και ξεπερασμένο.
Όσες φορές προσπάθησα να στρίψω
απέτυχα παταγωδώς
ακόμη κι όταν με προπονούσαν
οι πρωταθλητές του είδους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
