| |
κοιτάζω ίσια μπροστά, απ’ το παράθυρο
που βλέπει προς τα ακάλυπτα
κι ανακαλύπτω στο βάθος του οπτικού πεδίου μου
μια κορυφή λευχειμονούσα , όρους
λειασμένη να αντιφέγγει του ήλιου το φως
τόσο έντονα που ενστικτωδώς κλείνω τα βλέφαρα…
δεν έχει η όρασή μου κι η ψυχή μου συνηθίσει - βλέπεις-
σε τόσο φως σε τόσην ομαλότητα
ανυψώνω το βλέμμα μου προς τον ουρανό.
γαλανά κενά διαστήματα ανάμεσα στα ρέοντα σύννεφα
γράφουν την εικόνα της τρικυμίζουσας θάλασσας
τόσο πιστά αντιγραμμένης
που ενστικτωδώς και στιγμιαία σκέφτομαι
ποιος τόλμησε, ποιος μπόρεσε
και γύρισε ανάποδα τον κόσμο;
ακούω από το δρόμο τους ήχους της ζωής
βήματα βιαστικά, γέλια παιδιών , και τροχοφόρα
με κόρνες που με κερνούν ξαφνιάσματα αφύπνισης
κι εγώ στην ίδια θέση ξεχασμένος
στην θέα του ίδιου παράθυρου
στις ίδιες που πλάθει –ως είθισται- ο μόνος νους
μονίμως αυταπάτες…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
