| |
| | Ανθρώπινες Μπάλες |  | | | παραμύθια για μεγάλα παιδιά... | | |
[color=black][I]
Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ένα κοριτσάκι διαφορετικό
απ' όλα τα υπόλοιπα παιδάκια.
Δεν ήταν ακριβώς τυφλή,
αλλά δεν έβλεπε τους ανθρώπους
με τη συνηθισμένη τους όψη
-όπως τους βλέπουμε όλοι μας-.
Άκουγε τη φωνή τους κανονικά,
οσμιζόταν τη μυρωδιά τους,
ψηλάφιζε το σώμα τους,
αλλά τους έβλεπε
σαν μπάλες!
Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες,
άλλες τόσο μεγάλες που χωρούσαν
μέσα τους κάποιες μικρότερες
-και όσο πρόσθεταν μπάλες μέσα τους
τόσο μεγάλωνε η δική τους-
κι άλλες μπάλες τόσο μικρές,
που επεδίωκαν να βρεθούν μέσα στη
σιγουριά μιας μεγαλύτερης μπάλας.
Έβλεπε μπάλες να απωθούνται
και να συγκρούονται όταν
έρχονταν σε επαφή μεταξύ τους
-παρόλο που τα σώματά τους απείχαν-
και η καρδιά της ράγιζε που
άκουγε ανθρώπους να τσακώνονται
κι εκείνη ανήμπορη,
να βλέπει την αιτία μα να μην
μπορεί να τους βοηθήσει.
Υπήρχε όμως και κάτι
που τη συγκινούσε απίστευτα
-και κάθε φορά έκλαιγε από χαρά-
όταν έβλεπε μπάλες να έλκονται,
να πλησιάζουν κοντά η μία στην
άλλη χωρίς να συγκρούονται,
να μπαίνει σιγά σιγά η μία μέσα στην άλλη
και να συνθέτουν αρμονικά
μια μεγαλύτερη μπάλα.
Όμως, όσο πολύ κι αν προσπάθησε,
δεν κατάφερε ποτέ να δει
τη δική της μπάλα.
Ένιωθε σαν να είναι διάφανη,
σαν να μπορεί να διαπερνά
τις μπάλες των ανθρώπων
χωρίς να αλληλεπιδρά με αυτές.
Κατανοούσε και αγαπούσε όλες τις
μπάλες παρά τα ελαττώματά τους.
Ακόμα και τα παιδάκια που την κορόιδευαν
-για τη διαφορετικότητά της-
τα αγαπούσε και δικαιολογούσε
την ανώριμη συμπεριφορά τους.
Είχε πάει στους καλύτερους γιατρούς,
χωρίς κανείς τους να μπορεί
να κάνει ακριβή διάγνωση.
Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια,
η κοπέλα ενηλικιώθηκε
και ήταν σχεδόν μονίμως λυπημένη.
Τόσο πολύ είχε απογοητευτεί,
που αρνιούνταν για πολύ καιρό
να επισκεφτεί τους γιατρούς.
Όμως, παρόλο που δεν
την καταλάβαινε κανείς
και συχνά ερχόταν αντιμέτωπη
με το χλευασμό και την
κακία των ανθρώπων,
εξακολουθούσε να τους αγαπάει όλους
και να τους συμπονάει.
Ώσπου μία μέρα,
ένας πολύ έμπειρος γιατρός,
-αυθεντία στο χώρο του-
εξειδικευμένος στο οπτικό κέντρο
επεξεργασίας του εγκεφάλου,
έμαθε για την περίπτωσή της
και θέλησε να την εξετάσει.
Η κοπέλα, παρά την αρχική της άρνηση,
γοητεύτηκε από τους καλούς τρόπους
και το ενδιαφέρον του γιατρού
και δέχθηκε τελικά να εξεταστεί.
Έπειτα από αλλεπάλληλες
εξετάσεις και τεστ δεξιοτήτων,
ο γιατρός είχε το τελικό πόρισμα:
Η κοπέλα δεν ήταν καθόλου άρρωστη,
αλλά είχε τη μοναδική ικανότητα
να αντιλαμβάνεται και να οπτικοποιεί
τον ανθρώπινο εγωισμό.
Συγκλονισμένη από τη διάγνωση του γιατρού
η κοπέλα γύρισε σπίτι της,
κουκουλώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα
και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Ώστε αυτό ήταν τελικά;
Τόσα χρόνια υπέφερε δίχως λόγο;
Όταν πια στέρεψαν τα δάκρυά της,
αισθάνθηκε ξαφνικά ιδιαίτερη, μοναδική,
καλύτερη από όλους
τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Θέλησε να βγει έξω,
να διατυμπανίσει την ανωτερότητά της.
Πέταξε τα σκεπάσματα,
ντύθηκε γρήγορα γρήγορα
και βγήκε στο δρόμο.
Όμως, κάτι είχε αλλάξει και το ένιωθε.
Κοίταξε γύρω της προσεκτικά
και για πρώτη φορά στη ζωή της
είδε να την περικυκλώνει
μία μπάλα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 16
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
21-01-2011 @ 16:05 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | σπουργιτάκι
21-01-2011 @ 16:15 | ::1481.:: ::up.:: ::1481.:: | | kallia
21-01-2011 @ 16:25 | μία μπάλα..
αραγε πως ενοιωσε εκεινη την στιγμη? ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | genikos
21-01-2011 @ 16:30 | να το και το σπουργιτάκι... ελληνικά μιλάμε, ή μήπως δε συνεννοούμαστε;
εκτιμώ τις καλές -ενδεχομένως- προθέσεις, αλλά προτιμώ την ειλικρινή επικοινωνία (ή και διαφωνία)... | | pasquale_valas
21-01-2011 @ 16:57 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | σπουργιτάκι
21-01-2011 @ 17:04 | σαν γενικός διευθυντής μιλάτε κύριε genike...!!!
άκου, κηρύττετε πόλεμο στις φατσούλες...???
και γράφετε και ωραία...φτου να μη σας βασκάνω...!!!!
::kiss.:: | | genikos
21-01-2011 @ 17:18 | σωστός Pasquale... εσύ φρόντισε να διαγράφεις τα σχόλια όσων διαφωνούν μαζί σου -ξέρεις εσύ- και να το παίζεις έξυπνος... πόσο με παραπέμπουν σε φασισμό κάτι τέτοιες πρακτικές...
έχεις δίκιο σπουργιτάκι, είναι υπερβολική η έκφραση "κηρύττω πόλεμο" -δυστυχώς όμως, υπερβολική είναι και η αγανάκτησή μου από τη χρήση φατσούλων αντί λέξεων-... μόλις την άλλαξα... Τα υπόλοιπα ασχολίαστα... | | ΚατεριναΘεωνα
21-01-2011 @ 17:18 | ΠΟΛΥ.....ΠΟΛΥ.....ΚΑΛΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Amersa K
21-01-2011 @ 22:19 | Σαν πολύ μας παραμυθιάζετε κανα δυο από δω μέσα...
Το κείμενό σου έχει αδυναμίες για να μην πω αντιφάσεις όσον αφορά το ρόλο του μεγέθους και τρόπου λειτουργίας της μπάλας δεν μπορεί να μην το αισθάνθηκες καθώς έγραφες.
Το να βλέπει κανείς τους άλλους "κάπως" εξαιρώντας τον εαυτό του, είναι από μόνο του εγωισμός. Συνεπώς η χαριτωμένη μικρούλα ήταν εκ γενετής εγωίστρια. Ψυχιατρικά λέγεται "σύμπλεγμα ανωτερότητας" και πρακτικά και "κατωτερότητας", αλλά ας μην καταρρίψουμε το ρόλο του έμπειρου ψυχιάτρου.
Η μαζί αλληλεπίδραση είναι μάλλον πλεονασμός (το μαζί και το μεταξύ δεν έχουν την ίδια έννοια), μπορεί να εκφρασθεί κι αλλιώς.
Σε genikes γραμμές γράφεις πολύ καλά!
Και τώρα αν μου επιτρέπετε... ::razz2.:: | | genikos
22-01-2011 @ 00:10 | πολύ με χαροποίησε το επί της ουσίας σχόλιό σας Amersa, σας ευχαριστώ ειλικρινά... μου έδωσε τροφή για σκέψη...
κατά τη γνώμη μου, όπως το φανταζόμουν όταν το έγραφα -αλλά και τώρα που το ξαναδιαβάζω- δεν υπάρχουν αντιφάσεις όσον αφορά το μέγεθος και τον τρόπο λειτουργίας της μπάλας... προφανώς, για να αντιληφθήκατε αντιφάσεις, είτε δεν απέδωσα σωστά τις σκέψεις μου, είτε δεν κατάφερα να σας βάλω στον κόσμο της δημιουργίας μου.. αλλά όταν μιλάμε για φαντασία, είναι πολύ δύσκολο να απωδωθεί πιστά -λεκτικά μόνο- ένας κόσμος που υπάρχει μόνο στη φαντασία του γράφωντος... απ' την άλλη, αν έδινα πολλές λεπτομέρειες (από αυτές που παραθέτω παρακάτω) θα κινδύνευα να κάνω κάτι σαν βαρετό μάθημα φυσικής, παρά μια -ενδιαφέρουσα- δημιουργία...
Εξηγούμαι (κι όπου έχετε ενστάσεις, μου λέτε): υπάρχουν μπάλες διαφορετικών μεγεθών, καθώς επίσης ελκτικές και απωστικές δυνάμεις... οι μεγάλου μεγέθους μπάλες "καταπίνουν" τις μικρότερες και μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο.
Οι μπάλες ιδίου μεγέθους τώρα, είτε απωθούνται (φορείς ίδιας δύναμης), είτε έλκονται (φορείς αντίθετης δύναμης). Αυτές που απωθούνται, μοιραία συγκρούονται με άλλες μπάλες που είναι φορείς της ίδιας δύναμης (φανταστείτε τα σωματίδια ενός αερίου σε περιορισμένο χώρο). Αυτές που έλκονται, μοιραία ενώνονται και συγκροτούν μεγαλύτερες μπάλες.
Εκεί που σας δίνω δίκιο είναι στο σύμπλεγμα ανωτερότητας/ κατωτερότητας που αναφέρετε. όσο για το θέμα του εγωισμού, προφανώς και υπάρχει de facto σε όλα τα παιδιά. Tα παιδιά ως γνωστόν, έχουν ανάγκη, δεν αγαπούν. Επέλεξα όμως ένα παιδί ως φορέα αγάπης, περισσότερο συμβολικά, ως νοητικό σχήμα που παραπέμπει στην αθωότητα. Ψυχρά λογικά όμως, έχετε δίκιο στην επισήμανσή σας.
Για το αλληλεπίδραση μαζί/μεταξύ, επιφυλάσσομαι να το ψάξω κι αν έχω κάνει λάθος θα επαναδιατυπώσω (η αλήθεια είναι ότι δε μου κολλάει ακριβώς, αλλά δε μου φαντάζει και κραυγαλέα λάθος).
Αυτά τα ολίγα, επλίζω να μη σας κούρασα :) | | Amersa K
22-01-2011 @ 01:20 | Ούπς!!! Έκπληξη!!!
Μάλλον εγώ σε κούρασα, που δεν σ' άφησα να κοιμηθείς.
Αλλά κανείς δεν μίλησε για φυσική και νόμους της. Αν θέλαμε να το δούμε απ' αυτή την οπτική, θα έπρεπε και να προλογήσουμε κάπως το κείμενό μας ώστε να προϊδεάσουμε τον αναγνώστη μας.
Επί του Λόγου της φαντασίας μιλώ. Κι ας μη γελιόμαστε, η μικρή της ιστορίας είναι ακριβώς αυτό: ο Λόγος της φαντασίας του γράφοντος. Και σε τούτη την ιστορία, αν μου επιτρέπεις, δεν υπήρξε ποτέ παιδί... ούτε μεγάλη υπήρξε.
Π.χ. ποιόν ρόλο παίζει στην φαντασία μας η μεγάλη μπάλα;
Του αρχηγού; του ηγετίσκου; του κοινωνικού σατράπη; του προστάτη;
Και η μικρή; η μικρότερη; η ελάχιστη; της αποδοχής; της υποταγής; της ηλιθιότητας; της αδυναμίας;
Και η σύγκρουση; γιατί η σύγκρουση να είναι λυπηρή κατ' ανάγκη και όχι αναγκαία λυπηρή έτσι ώστε να γίνει αποδεκτή και από τον ανώτατο νου;
Λέω να μην επανέλθω, γιατί είμαι δυσλεξική και γέμισε το κεφάλι μου μπάλες και μπαλάκια μαζί με τα τερτίπια τους.
Άλλωστε ο ύπνος, το σεντ και το ξεροκόμματο, όταν λείψουν καθίστανται αυτομάτως το υπέρτατο αγαθό!
Α! και μη με παίρνεις τόσο στα σοβαρά, η Αμέρσα είναι φιγούρα, όχι δημιουργός! Μπουχαχαχαχααααα
::laugh.:: ::kiss.:: ::love.:: | | Ναταλία...
22-01-2011 @ 04:02 | Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες,
άλλες τόσο μεγάλες που χωρούσαν
μέσα τους κάποιες μικρότερες
-και όσο πρόσθεταν μπάλες μέσα τους
τόσο μεγάλωνε η δική τους-
κι άλλες μπάλες τόσο μικρές,
που επεδίωκαν να βρεθούν μέσα στη
σιγουριά μιας μεγαλύτερης μπάλας.
Εμένα με άγγιξε γιατί το δικό μου πόρισμα είναι ότι οι μπάλες είναι οι καρδιές υπάρχουν καρδιές που όσο αγαπάνε τόσο μεγαλώνουν και είναι και μερικές που έρχονται σε κόντρα από την αρχή που θα συναντιθούν και άλλες συμπαθούν η μια την άλλη με την πρώτη ματιά .
Όμως μου το χάλασες στους τελευταίους στίχους που ένιωθε ανώτερη από τους άλλους ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Aνδρέας Lark
22-01-2011 @ 08:13 | ...'ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέσει' (Απ. Παύλος) | | Αγνή
22-01-2011 @ 11:52 | προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ γενικέ.
είδα τις μπάλες σου σαν προεκτάσεις του κάθε εγώ
φυσικές και αόρατες στο γυμνό μάτι
και την ηρωίδα σου διάφανη και μόνη στην αρχή,
αλλά μετά την άχρηστη γνώση του ιατρού σου,
θεραπευμένη κοινωνικά και ανίκανη πλέον.
δυσλεκτικές συμπαγείς μπάλες έπεφταν πάνω της.
| | monajia
22-01-2011 @ 12:58 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | genikos
23-01-2011 @ 08:01 | Αυτή τη δημιουργία θα τη θυμάμαι για καιρό, όχι μόνο επειδή με λύτρωσε από μια ιδέα -τις μπάλες- που με απασχολούσε για χρόνια, αλλά και για άλλους λόγους που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση με εσάς:
1)υπήρξε η αφορμή για κάποιες παρεξηγήσεις, ελπίζω να λύθηκαν εν τη γενέσει τους...
επί τη ευκαιρία να αναφέρω ότι η παρεξήγηση με τον pasquale -που είχε ξεκινήσει από μια παλιότερη δημιουργία του- έληξε μετά από κάποιες διευκρινίσεις...
2)υπήρξε η αφορμή να έρθω πιο κοντά με κάποιους από εσάς...
3)είχε με διαφορά τις περισσότερες αναγνώσεις από οποιαδήποτε άλλη δημιουργία μου, την πρώτη μέρα ανάρτησής της (αυτό βέβαια ίσως να οφείλεται και στις παρεξηγήσεις)...
Σας ευχαριστώ και ευελπιστώ σε μελλοντική μας επικοινωνία... με λέξεις ει δυνατόν :) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
