| |
Μη με ρωτας ποσες φορες προσπαθησα να σου γραψω...
Ειναι πολλες οι φορες που ξεκινησα κ σταματησα...Εσβησα τα παντα κ αρχισα ξανα...
Δεν ηξερα τι να σου πω...Εμοιαζαν ολα χιλιοειπωμενα..Λες κ δεν θα σου ελεγα τιποτα καινουργιο..
Τιποτα που θα σε αγγιζε..Λες κ ολες οι λεξεις μου ηταν ιδιες...Μονοτονες,χωρις νοημα...
Χρειαστηκε να περασει πολυς καιρος για να καταλαβω οτι τελικα αυτο ηταν αληθεια...
Δεν ειχε τιποτα νοημα...Οτι κ αν εγραφα ηταν παλι ανουσιο...Τα δαχτυλα μου πια πηγαιναν απο μονα τους..
Σαν να τα οδηγουσε καποια δυναμη ανωτερη απο μενα...Σαν να εγραφαν μονα τους αυτα που ηθελα να σου πω,
χωρις να τα οριζει το μυαλο μου...
Ισως γιατι το εχασα κ αυτο...
Μη με ρωτας ποσες φορες σιωπησα ενω το μονο που ηθελα ηταν να σου φωναξω οτι σε χρειαζομαι...
Οτι οταν δεν εισαι εδω τιποτα δεν ειναι το ιδιο...Πως εσυ αλλαζεις τις ασχημες μερες μου...Μα ουτε αυτο ειχε νοημα...
Κανεις δεν θα μ'ακουγε οσο δυνατα κ αν φωναζα...Η φωνη μου θα χτυπουσε στους τοιχους κ η φριχτη ηχω θα γυρνουσε
στ'αυτια μου,σαν μια υπενθυμιση θλιβερη...Δεν εισαι εδω κ εγω σε χρειαζομαι...Τωρα που τα πραγματα γυρω μου μοιαζουν
να γκρεμιζονται...Τωρα που ζω για να ζω..Για να λεω οτι υπαρχω...Μα σκεφτομουν πως οσο δυνατα κ αν φωναζα,εσυ δεν
θα με ακουγες...
Μη με ρωτας ποσες νυχτες εμεινα ξαγρυπνη,να σκεφτομαι...Ποσα βραδια κοιτουσα απεγνωσμενα το κενο ελπιζοντας να βρω
τις απαντησεις που εψαχνα...Ολες αυτες τις νυχτες που εσυ ειχες φυγει...Ολες εκεινες τις βραδιες που νομιζες πως ειμαι
ηρεμη,πως δεν με νοιαζει,πως ξεχασα...Μη με ρωτας αν ζουσα...Γιατι δεν ζουσα..
Δεν ζουσα..Μα ουτε κ αυτο ειχε νοημα...Δεν ηξερα πως να σου μιλησω...Πως να σου το πω...Δεν θα ειχε νοημα...
Μια ζωη χωρις εσενα δεν θα ηταν ζωη...Μα πως να σου το δωσω να το καταλαβεις...
Μη με ρωτας ποσο πονουσα...Ποσο μου ελειπες...Ποσο αναγκη σε ειχα...
Μη με ρωτας αν μπορουσα να σε ξεχασω...Δεν ξεχασα τιποτα..Θυμαμαι ακομα τα πρωτα σου λογια..
Λες κ ολη μου η ζωη ηταν αυτες οι λεξεις...
Μη με ρωτας τι εισαι για μενα..Εισαι ολα αυτα που δεν τολμαω να ξεστομισω απο φοβο...Ολα αυτα που παντα ηλπιζα
να ζησω κ εσυ μου τα δινεις απλοχερα...Το χαμογελο το πρωι που θα ξυπνησω...Η ευτυχια που ποτε δεν ειχα νιωσει κ εσυ μου
τη χαριζεις καθε μερα...Εισαι ολα αυτα που εγω δεν θα μπορεσω να γινω ποτε κ ενωνεσαι μαζι μου κανοντας με καλυτερο ανθρωπο...
Το μεγαλυτερο δωρο που ντρεπομουν παντα να ζητησω..
Μη με ρωτας γιατι σ'αγαπω...
Απλα πιστεψε το..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
