| |
Ένα κομμάτι ελευθερώνω του εαυτού μου
κι αφήνεται στο πέρασμα του ανέμου
τρυφερές μελωδίες να του ψιθυρίζει
σκοτεινιάζει και περνά ξυστά η ευχή απ'το μέτωπό μου
ζωντανεύει κάτι αιχμηρά απογεύματα
κάτι κοφτερά βράδια
κι εγώ περπατώ μες τη βροχή χωρίς ομπρέλα
τα ρούχα μου κολλήσαν και τα μαλλιά μου στάζουν
μία εικόνα μου δεσμεύει όλες τις λέξεις
να αφήνεται το στόμα κλειστό
Ορμές που απουσιάζουν απ'τα παιδικά παραμύθια
να ξελογιάζονται μ'ένα φιλί το πρωινό
και μια μυρωδιά ζεστασιάς στη γνώριμη,λατρεμένη αγκαλιά
οι μπότες μούσκεψαν και το νερό έφτασε ως τις κάλτσες
μούσκεψαν κι αυτές και τα πόδια μου κρυώνουν
τα μάτια αφηρημένα,μια μυρωδιά από κάστανα ψημένα
και μια φωνή "πάρε είναι ότι πρέπει για το κρύο.."
κι ύστερα η ίδια φωνή "Τί έχεις κοπέλα μου;Δεν είσαι καλά;"
Τί να του πω; Πως ακόμα και τα κάστανα σε θυμίζουν;
Βρέχει χειρότερα, σαν λυσσασμένος ο ουρανός
μα η φυγή δεν περιμένει και τα μάτια ακολουθούν το δρόμο
τα πάντα σκοτεινά,εγώ μακριά απ'το σπίτι
κι ένα κρύο που γδέρνει το πρόσωπο,κρύο ως τα κόκκαλα
χαμένη για λίγο, μακριά απ'όλους, όπως με γνώρισες, όπως με ξέρεις
ας ήτανε να μην με διάβαζες,ας ήταν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
