| |
| | Σκέψεις θερινής νυκτός (26/04/2010, 11.53μμ) |  | | | Του χωρισμού το μενταγιόν δεν το έβγαλα ποτέ από το λαιμό μου, μονάχα γιατί μου το ‘δωσες εσύ.. | | |
Μη μου μιλάς για τις μέρες εκείνες.
Είναι σαν ένα απλό χάρτινο φυλαχτό..
Δεν θέλω να μάθω πως είναι ψέματα..
Και οι ώρες που περάσαμε μαζί,
φαίνονται στα μάτια μου μία προς μία,
σε κάθε δάκρυ,
σε κάθε ανοιγόκλειμα των ματιών μου..
Ήθελα να ‘ξερα μονάχα αν θυμάσαι..
Τι να αισθάνεσαι άραγε για εμάς;
Εμένα μονάχα ένα μεγάλο κενό κάτω από τα πόδια μου,
ένα κενό που όσο πάει και μεγαλώνει,
με το σώμα μου να κυριεύεται από ένα είδος νοσταλγίας,
κάθε φορά που βλέπουν το φως οι φωτογραφίες σου,
οι παγωμένες εκείνες στιγμές μέσα στο χρόνο..
Μαρμαρωμένες αγκαλιές ντύνουν το πρόσωπό τους..
Αυτές οι φωτογραφίες,
θεέ μου τι ωραίες που είναι..
Εκεί μένουμε πάντα ίδιοι.
Κανένας μας δεν άλλαξε ποτέ,
μόνο το χρώμα μας αλλοιώθηκε..
Όχι οι στιγμές..
Πού να ‘σαι αναρωτιέμαι κάθε βράδυ,
ελπίζω μονάχα να είσαι καλά,
και να προφέρεις κάπου κάπου το όνομά μου,
ακόμα κι αν δεν ανήκει σ’ εμένα..
Τι να το κάνεις που κλαίω συχνά;
Σε ποιόν θα το πεις και δεν θα γελάσει!
Μπορεί να ήσουν και όνειρο,
ή ακόμη και να ονειρεύομαι κι εγώ..
Ίσως είμαστε μαζί κι απλά δεν έχω ξυπνήσει ακόμα..
Όμως ο πόνος είναι πολύ έντονος..
Ήθελα να ‘ξερα μονάχα το γιατί;
Γιατί εκείνη τη μέρα;
Γιατί εκείνη την ώρα;
Αφού όλοι ήμασταν καλά!!
Όχι δεν θέλω να μάθω..
Φοβάμαι να ξέρω πως σ’ έχασα..
Μέσα από την αγκαλιά μου να φεύγεις γοργά,
χωρίς να μπορώ να σε κρατήσω,
να σε διεκδικήσω λίγο ακόμα,
να κρατήσω σφιχτά το χέρι σου για τελευταία φορά,
και να σου πω «Εδώ είμαι εγώ τώρα, μη μου φοβάσαι»..
Μακάρι να ήσουνα εδώ,
μία στιγμή μονάχα να σε δω να κοιτάς όπως τότε..
Τις ώρες εκείνες αν θυμάσαι,
τις όμορφες στιγμές που καθόμασταν πλάι πλάι,
σε κάποιο παγκάκι,
μέσα σε ένα κυλικείο,
σε κάποια αλάνα μικρή να κάνουμε όνειρα..
Δεν ξέρω, μπορεί να έκανα και μόνο εγώ..
Ίσως γι’ αυτό να γράφω..
Αχ και να ‘τανε ο χρόνος δρόμος,
να γύριζα πίσω γρήγορα,
να ξεκινήσουμε μαζί στη Λεωφόρο του Αύριο,
παράλληλα στ’ αστέρια,
χωρίς συγκεκριμένη πορεία..
Να κάνουμε δεξιά στο στενό των ονείρων,
να θαυμάσουμε για λίγο τις πολυκατοικίες των «Θέλω»
και τις μονοκατοικίες των «διεκδικήσεων».
Δεν ήταν γραφτό μας,
ούτε η μοίρες δεν μας θέλανε μαζί..
Μέχρι και ο Δίας είδα που ερχότανε να κλάψει μαζί μου,
να σταθεί δίπλα στο πόνο μου,
αφήνοντας για μια στιγμή το Θεό πίσω του,
και σαν απλός άνθρωπος να με κοιτά κατάματα με θλίψη..
Πόσο πολύ σε λάτρεψα;
Πόσο πολύ σε νοιάστηκα;
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα..;
Ποτέ δεν θα το μάθεις..
Του χωρισμού το μενταγιόν,
δεν το έβγαλα ποτέ από το λαιμό μου,
μονάχα γιατί μου το ‘δωσες εσύ..
Κρατώντας το γερά σε θυμάμαι..
Κι αυτό,
διότι εσύ μου έμαθες να μη ξεχνώ,
να δακρύζω όταν το απαιτεί η στιγμή,
να αγαπώ ακόμα κι όταν τα πάντα έχουν τελειώσει..
Ακόμα και όταν δεν γυρίζουν πίσω,
εσύ εξακολουθείς να αγαπάς,
το είδα στο πρόσωπό σου,
όταν τα δάκρυα κύλησαν ήρεμα στο λαιμό σου,
τη στιγμή εκείνη που μίλησες για τα πρόσωπα που έχασες,
και δάκρυσα κι εγώ..
Κι εσύ μου κοίταξες και χαμογέλασες..
Το θυμάμαι..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | 1/11/2006 | | | |
|
αντικλείδι
25-01-2011 @ 16:03 | Πολύ όμορφα γράφεις και πολύ συγκινητικά !!! Διάβασα κι άλλα, βούρκωσα ... | | vero_
25-01-2011 @ 16:20 | τι γλυκό ... πικρό και αληθινό ::love.:: | | AGGE
25-01-2011 @ 21:55 | Ευχαριστώ πολύ παιδιά! Να 'στε καλά!! | | monajia
25-01-2011 @ 23:00 | ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ......................
::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
