[I]Μες στου κορμιού τ' ανεμοκαίρι
μετρώ σκαλιά που οδηγούν στον ουρανό
έψαξα πάλι ένα αστέρι
που όλο συχνάζει σ' ένα δύσκολο καιρό
Είπα να γράψω και για σένα
που άφησες πίσω μια περίεργη ζωή
και το φεγγάρι σ' ένα δέμα
το πακετάρισα, το φύτεψα στη γη[/I]
[B][I]Κι αν δείς να στάζει κάπου χρώμα
είναι τα όνειρα που ζωντάνεψαν αργά
κι ας κάνω ένα βήμα ακόμα
κι ας ψάχνω ίσκιους πάντα μες στη συννεφιά[/I][/B]
[I]Μέτρησα πάλι τα κουτιά μου
στην αποθήκη θα στιβάξω την ψυχή
μετακομίζω την καρδιά μου
στούς τοίχους γράφω με κατάλευκη σιωπή[/I]
[I]Μες στου κορμιού τ' ανεμοκαίρι
εκεί σημείωσα Φθινόπωρου κενά
και σφράγισα με βουλοκέρι
όλα τα ναύλα, δεν ταξίδεψα ξανά...[/I]
Έχει δίκιο ο ΕΚΙ, αλλά..... εμένα δεν μου αρέσει να χωρίζω..... θα το πάρω όλο :-P .....Ηλία, ευχαριστώ για το λεξικό!! .....ρε παιδιάααα.... (θα μου γεμίσετε κι εμένα το ποτηράκι;; μικρό, είναι....) :-)
