XARMOLYPH
27-01-2011 @ 17:47 | ...με ποια αφορμή με ακουμπάς και λες σταμάτα
είμαι ο κλέφτης της σιωπής μα τώρα ακούς
για αυτό περπάτησα στη γη και μ’ είπες ψεύτη
κι αυτές οι λέξεις βασανίζουν ουρανούς.
Σε λίγα όνειρα οκνηρά μες τα ξενύχτια
παίρνουν το βλέμμα του θεού μου βιαστικά...
...μπράβο...πάρα πολύ ωραίο...καλησπέρα! | |
aridaios
27-01-2011 @ 17:51 | σ’ ένα ανήλιαγο στενό δύο σπουργίτια
ξύπνα απ’ το όνειρο να φύγουμε μακριά.
Δυνατος στιχος
Μπραβο ζηλευω
Φιλακια
::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
κι αλλα μα μα μα | |
pithanos
27-01-2011 @ 19:28 | σ’ ένα ανήλιαγο στενό δύο σπουργίτια
ξύπνα απ’ το όνειρο να φύγουμε ξανά ::theos.:: ::theos.::
Αυτό το δίστιχο ότι επέλεξα απόψε απ όσα -λίγα- διάβασα
Και κατόπιν βέβαια-άσχετο- αντιλαμβάνομαι το συσχετισμό έστω και στον τίτλο "πουλιά" με κάτι που σήμερα ανάρτησα..
Τα οποία έτσι κ αλλιώς όταν ξυπνήσεις (απ τα όνειρα .. ) θα έχουν πετάξει.. ::smile.:: | |
Τσαλαπετεινός
27-01-2011 @ 20:18 | !!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: ::up.:: | |
Pavlos Melas
28-01-2011 @ 01:12 | Και προστατεύω τη σειρά και τα κομμάτια
με ποια αφορμή με ακουμπάς και λες σταμάτα
είμαι ο κλέφτης της σιωπής μα τώρα ακούς
για αυτό περπάτησα στη γη και μ’ είπες ψεύτη
κι αυτές οι λέξεις βασανίζουν ουρανούς.
Καλημέρα Θεοδώρα υπέροχο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
monajia
28-01-2011 @ 01:14 | Σε λίγα όνειρα οκνηρά μες τα ξενύχτια
παίρνουν το βλέμμα του θεού μου βιαστικά
σ’ ένα ανήλιαγο στενό δύο σπουργίτια
ξύπνα απ’ το όνειρο να φύγουμε ξανά.
ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ...........
ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ.....................
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
monajia
28-01-2011 @ 01:57 | ΘΕΟΔΩΡΑ ΣΥΓΝΩΜΗ......
ΣΕ ΞΑΝΑΒΑΦΤΗΣΑ.....
ΘΑ ΣΟΥ ΦΑΙΡΝΩ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΣΑΝ ΝΟΝΑ ....
::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
ALIROS
28-01-2011 @ 15:58 | Σε λίγα όνειρα οκνηρά μες τα ξενύχτια
παίρνουν το βλέμμα του θεού μου βιαστικά
σ’ ένα ανήλιαγο στενό δύο σπουργίτια
ξύπνα απ’ το όνειρο να φύγουμε ξανά. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
31-03-2019 @ 13:33 | Βρίσκουν μια θέση στη δική μου τη σιωπή
ψίθυροι του ζευγαριού που λένε τόσα
χαμένες πόλεις ονειρικές που δεν αγγίζουνε τη γη
στο λίγο φως του φεγγαριού δε ξέρω πόσα
μου λένε πια οι λεπτοδείκτες που γυρνούν
πως με κοιτάς μαζί μ’ αυτά που νοσταλγείς
με μάτια που αναπολούν
πες μου πού θέλεις μ’ αυτές να βγεις
τις θύμισες τα δειλινά και τα χαμένα τα λεπτά
και τις κλεμμένες τις στιγμές το μεσημέρι
που κοίμισες και άφησες σ’ αυτά τα μέρη
βάζεις φορέματα λεπτά
και δυό βραχιόλια χάλκινα σε κάθε χέρι
στάζουν οι βροχές δάκρυα στους δρόμους
λες πως με κοιτάς όμως δεν ακούς
κλείνω τη γύρη στο λουλούδι της καρδιάς
κρύβω το λουλούδι στης καρδιάς τους χώρους.
Και προστατεύω τη σειρά και τα κομμάτια
με ποια αφορμή με ακουμπάς και λες σταμάτα
είμαι ο κλέφτης της σιωπής μα τώρα ακούς
για αυτό περπάτησα στη γη και μ’ είπες ψεύτη
κι αυτές οι λέξεις βασανίζουν ουρανούς.
Σε λίγα όνειρα οκνηρά μες τα ξενύχτια
παίρνουν το βλέμμα του θεού μου βιαστικά
σ’ ένα ανήλιαγο στενό δύο σπουργίτια
ξύπνα απ’ το όνειρο να φύγουμε ξανά.
Η φυσαρμόνικα γνωρίζει το σκοπό
κι έτσι οι βροχές, την ξέρουν την αλήθεια
μια άμαξα μικρή μες το νου να τρέχει
κι είπες πως έχει, έξω απ’ τη συνήθεια
αυτή η εικόνα δανειστεί αυτή τη σκέψη
είχα πιστέψει ό,τι είχα στα στήθια
στο ταξίδι αυτό είχες μια θέση.
| |
 |
