| |
Ποιος είπε τάχα πως στο τέλος παίρνουμε ότι αξίζουμε… τίποτα, κουρασμένα λόγια ανήθικες σκέψεις σε μια ζωή που κάθε μέρα που περνά, όλο και πιο ίδια. Ανώφελο να έχεις όνειρα ανώφελη κι η λογική σου, σωπαίνεις, κάθε μέρα βαθαίνει και περισσότερο ο καναπές σου, μικραίνει το κρεβάτι σου, πλησιάζει το ταβάνι .ποιος είπε τάχα πως στο τέλος παίρνουμε ότι αξίζουμε…
Κοιτά τα ματιά, μες στον καθρέφτη σου που σπάει
ψάξε τα λόγια να πεις αντίο
νιώσε τα χείλη της μοναξιάς που σ’ ακουμπάει
νιώσε το κρύο.
Μικρό σαν φως και σαν αστέρι που βουτάει
μέσα στη λίμνη των ματιών σου
ποιος ειν’ αφέντης και ποιος ξερνάει
το μυστικό σου …
Μην νομίζεις πως θα ξεχάσω έτσι εύκολα, τι κι αν ήδη δε σε θυμάμαι, κάθε βράδυ μεταμορφώνεσαι σε σκιά στη τελευταία σταγόνα ενός μεθυσμένου και ύστερα μπροστά στον καθρέφτη σπας σε άπειρα μικρά κομματάκια που παράξενα θα ενωθούν σαν πρώτο φως της μέρας θα φανεί, μη νομίζεις πως θα ξεχάσω έτσι εύκολα, ήδη δε σε θυμάμαι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
