| |
σ ένα τραπέζι εγώ και συ
και η σιωπή χαμηλομένη
κάτι αρχινάει για να πει
μα στο τέλος πάλι μπαίνει
κείνος ο φόβος ο γνωστός
που τη φωνή σκιές γεμίζει
ο εγωιστής μου εγωισμός
που κάθε όνειρο
και φως ραγίζει
ρεφρεν
κι ήθελά....
τόσα να σου ΄πω
μες στα μάτια σου να πιω
το φως τ απαλό
από το φεγγάρι
κι ήθελά ...
τόσα να σου πω
άστρο να γίνω΄
να αφεθώ
αγκαλιά
στο μαξιλάρι
στην ίδια πάλι τη γωνιά
με την καρδιά κομμάτιασμένη
λέξη δε βγαίνει ουτέ σταλιά
τι κι αν η νύχτα επιμένει
στα στήθεια βγαίνει ο καυμός
και τη φωτιά δακρύζει
ο εγωιστ΄ης μου εγωισμός
τον τείχο δε γκρεμίζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
