| |
Ήσουνα παιδούλα
μικρή, χιονάτη και αφράτη
και αυτά τα μάτια σου
ουρανός και θάλασσα
Ποιοι δεν τα ζηλέψανε
Αν σ’ αγαπούσαν, ... πολλοί,
μα λίγοι σε βλέπανε
Σε φύλαγε η μάνα
από τον ήλιο
και τον αγέρα
Φοβότανε μην λιώσεις
μην παρασυρθείς ...
Και τα μαλλιά σου φουσάτο
να απλώνεται στην πλάτη σου
ως κάτω χαμηλά στους μηρούς
«ΣΙΟΝΑ» σε φώναζαν,
Άσπρη τουλούπα του χιονιού
«Ασπροτουλούπα», σε αποκαλούσαν,
Και ποιοι δεν σε ζηλέψανε ...
Και η μάνα κρυφά, μαζί με το σταυρό
σου φόραγε και χάντρα θαλασσιά
Και σαν περπάταγες σε νόμιζαν περήφανη
μα όλα τα ζα σε ακολουθούσαν
να σ’ ακουμπήσουν, να τα χαϊδέψεις
τ’ αγάπαγες ...
Κι ήρθε ο καιρός να φύγεις,
με βολιά και λαγούτα
σε σπίτι ... «βασιλικό»
σε ζήλεψαν και πάλι
μέσα απ’ το τραγούδι
σε χαρακτήρισαν «Αφροδίτη, Θεά»
πως σε βρήκε σ’ ανασκαφή ο νιόγαμπρος
στων γονιών σου το σπίτι
Και έκλαιγες, να ΄ταν από χαρά...
Ποιος να ΄ξερε τότε άραγε
Τώρα μεστωμένη πια,
μα πάλι άσπρη τουλούπα του χιονιού
και μ’ αυτά σου τα μάτια!
Μα να ‘ναι η καρδιά σου χαρμόσυνη σειρήνα
Το ξέρεις καλά πως ... ΟΧΙ
Ζεις την καθημερινή σκλαβιά και φυλακή σου
Μια ζωή να υπομένεις για
αλλονών τα χατίρια!
Μάτια Ψυχής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
