| |
Θυμαμαι λιγες ομορφες στιγμες σ'αυτα τα 21 μου χρονια...Λιγες στιγμες παιδικης κ εφηβικης αθωοτητας οταν ολα εμοιαζαν αφθαρτα..
Πιστευα πως ο χρονος δεν θα με αγγιζε...Ουτε εμενα αλλα ουτε κ αυτους που αγαπαω...Πιστευα πως οι δυσχερειες κ οι δυσκολιες
ξεπερνιουνται με αγαπη κ ενοτητα...Μα ουτε ο χρονος ουτε ο καιρος μου εκανε τη χαρη να μ'αφησει να δω τους κοπους μου κ τους
κοπους των δικων μου να ευοδωσουν...Ισως να ειναι μοιρα ισως γραφτο...Κισμετ που λενε..Μα ηρθαν ολα μαζεμενα κ ενα ενα ολα οσα
πιστευα πως ηταν ανικητα λυγισαν μπροστα στις εκπληξεις της ζωης..Οι δυσκολιες λενε,φερνουν τους ανθρωπους κοντα..Τους ενωνουν..
Ουτε εμας μας χωρισαν..Μα μας καταρρακωσαν..Δεν προλαβε να χαρει ο ενας τον αλλον στις μικρες καθημερινες στιγμες που ζουν ολοι...
Ηταν λες κ μεχρι στιγμης επρεπε να ζησουμε τις χαρες μας παντα με καποιο κοστος...
Ενα σπιτι,ενα χρηματικο ποσο,μια ζωη...
Ολες τις χαρες που καποιος μας δωρισε του τις ξεπληρωσαμε με το παραπανω...
Μα τοσο κοστιζει η χαρα μιας νυχτας?Η ανακουφιση για τις δυσκολιες τοσων χρονων?
Πιστευα στην αγαπη των ανθρωπων...Στην αγαπη μιας οικογενειας ενωμενης,ειδικοτερα μιας οικογενειας που παλευε μονη της με τα φαντασματα
μιας ζωης κ την κερδιζε καθημερινα με κοπο...
Τα χαμογελα ποτε δεν εσβησαν..Μα εβλεπα τα προσωπα να σκοτεινιαζουν..Τα ματια να κοιτανε στο κενο διερωτωμενα τι πηγε λαθος...
Κ η αγαπη μας δεν εσβηνε...Κρατουσε ο ενας τον αλλον απο το χερι δινοντας κουραγιο αθορυβα...Σιωπηλα...
Θυμαμαι τοτε που ολα ηταν τοσο απλα..Τοσο μικρα για να με αγγιξουν...Κ επειτα ηταν κ εκεινος...Που μεσα σ'ολες τις δυσκολιες του
φροντιζε για ολα..Κ παντα χαμογελουσε...Ηταν παντα ετσι...Με χαμογελο...Κ ετσι εκανε κ εμενα..Κ τον αδερφο μου...
Μας μπολιαζε με δυναμη,με αστειρευτη ορεξη για ζωη...Κ παντα με χαμογελο...
Ισως ετσι να καταπραϋνε τον πονο του...Την απογνωση του..Αλλες φορες το εκανε για μας...Χαμογελουσε παντα,αλλες φορες αυθορμητα
κ αλλες διστακτικα...
Θυμαμαι τα ομορφα χρονια...Τα γελια πολλων ανθρωπων στο σπιτι μου...Κ τα μπραβο ολων αυτων που ειχε καταφερει να κανει εμας οπως ημασταν..
Οι δυσκολιες μας...Τα πολλα μας...Τα λαθη μας...Η ζωη μας...
Ισως να φθειρομαστε...Ισως να ζουμε ολοι μετρημενες χαρες...Μα τις δικες μας τις χαρες δεν τις χρωσταμε πια...
Εσβησαν τα δικα μας βερεσεδια...Τα χρεη μας τα πληρωσαμε...Με το παραπανω...Με μια ζωη...
Δεν τον ξεχναω...Μα ειναι κ φορες που δεν θελω να θυμαμαι...Το παραπονο του...Το γιατι του...
Κ εκεινη τη νυχτα..Απ'τις λιγες φορες που τον ειδα να κλαιει...κ την υποσχεση που του εδωσα τοτε..''Εσυ θα το κανεις για μενα'',μου ειχε πει...
Κ οντως τα λογια του ηταν προφητικα...Ισως πια να πρεπει να απαιτω τη χαρα μου..Κ οχι να τη ζητιανευω...
''Εσυ θα το κανεις για μενα....''
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
