| |
[I][I][I][I] Πρελούδιο
Ετσι ως παντα αγέρωχος ορθώνεται ο πόθος
και την αγέρωχη μορφή με ζήλο ξετυλίγω,
τι έμεινε , τι απόθεσα ,κι ο κόσμος μοιάζει νόθος
που έγυρε κι απόθανε της πρώτης μνήμης σφρίγο.
Τα τέρμινα που οι θύμησες ανθίσανε στα χέρια
τι κι αν τις μέτρησα πολύ, δεν βρήκα αριθμό τους,
σε μια αποθήκη της ψυχής, στοιβάζονται μ΄αστέρια
και κάθε τους ασήμιασμα τις σπρώχνει στο χαμό τους.
Αν σωθούν αναρωτιέμαι, αν θα μείνουν να θυμίζουν
κι αν τα πάθη τους ως τότε, στον αέρα θα κερνάω
σαν της έαρος τα άνθη,που ολοστόλιστα μυρίζουν
σαν τ΄αγάλματα του δρόμου, που μου γνέφουν σαν περνάω.
Δεν τολμώ ξανά να μάθω, μητε θέλω να ρωτήσω
αν στη λήθη τις πουλάνε, όσοι φτάνουν προς το τέλος,
μια περίεργη εχω απόψε, θλίψη για να τραγουδήσω
και χαρά μαζί ουράνια, σαν το στόχο παν΄στο βέλος.
Φούγκα-(λυρικό)
Ας ήταν απόψε σε τούτη την πρωτόγνωρη ντροπή
να χα παρέα το φεγγαράκι.
Το γλυκό φεγγαράκι που τόσα χρόνια οι έρωτες
το καλοπιάνουν.
Φεγγαράκι το λεν, να ασημιάσει λίγο την αγάπη τους
την πρωτογέννητη.
Ετσι κι εγώ , το καλοπιάνω, να φωτίσει, ν΄ασημιάσει
λίγο πάνω στη ζωή μου.
Τόσα χρόνια που οι σκιές στοιχειώσανε τις αγάπες μου,
να μένουν κρυφές.
Να μένουν κρυφές , πρώτα απο μένα, λες και ντρεπόμουν
να τις γνωρίσω.
Θα το πω φεγγαράκι , ναι!!, θα το πω Σελήνη, θα το πώ
ακόμα και θεό.
Ας είναι ο θεός μου απόψε το φεγγάρι, μονο για απόψε
, τ΄ορκίζομαι!!
Αυριο θα γυρίσω, στις σκιές μου, μα απόψε, να΄ταν να βγεί,
τους έρωτες μου να γνωρίσω, επιτέλους.
Μενουέτα
Η ζωή άρχισε την μέρα που ανθίσανε οι κερασιές.
Τα άνθη τους στόλιζαν τους χρησμούς της εφηβείας μου
κι εγώ αγαπούσα στους ανθούς,
τα χιλια προσωπα του εαυτού μου
που τους κοίταζαν.
Αγια εποχή τότε.
Δεν έχει περάσει πόλυς καιρος, αλήθεια!!.
Μόνο δυο-τρεις χαμένοι παράδεισοι,
μας χωρίζουν απο τα πρώτα μας όνειρα.
Μόνο δυο - τρεις άδειες και ανέξοδες
ζωές,
απο αυτές που διαβάζουμε στους άλλους
και τους λυπόμαστε...
απο αυτές που διαβάζουν σε μας
και μας λυπούνται.
Τα πρώτα μας όνειρα...
οτι περισσότερο λατρέψαμε, θυμάσαι;
παρέα μας στις εκδρομές, στο πρώτο τσιγάρο
το πρώτο πεταμένο σπέρμα, στο σχολικό χορικό,
στον απρόσμενο θάνατο του παππού.
¨Ερωτας ανηπέρβλητος φύτρωσε στα χέρια
των θεών και δέθηκε στα ακρόδεντρα του ουράνου.
Απο εκεί μας θωρούσε το φεγγάρι,
αυτό που άκουγε τη βουβή φωνή της ψυχής μας
να ουρλίαζει τα πρώτα μας όνειρα.
Χωρίς έρωτες , χωρίς ζήση
χωρίς έννοιες!!
Μόνο άναρθρες κραυγές χαρμολύπης
άκουγε το φεγγάρι
-τα άγια ονείρατα δεν έχουνε προορισμό-
και αγγιζε τον αμούστακο δρόμο
με τ΄ασημοδάχτυλα του.
Μια φορά το χρόνο γυρίζαμε
σαν ναυαγοί στο πρώτο μας σκίρτημα.
μια φορά τη ζωή, μια ζωή τη φορά!!
Σ΄εκείνο το σκίρτημα το ασυνάρτητο,
μια φορά το χρόνο....
σαν το άνθισμα των κερασιών!!!
Ρόντο (εξοδος)
Φεγγάρι μου τα χρόνια μου
τ΄αγάπησα σαν άγια,
μα και τα άλλα αγαπώ
που έταξα στον ήλιο,
κι είναι και κάτι ψήγματα
απο τους μαύρους χρόνους
που νοσταλγώ, ως νοσταλγεί
μαυρο νερό τον νείλο.
Τους έρωτες κι αν γνώρισα
κι άλλα ψυχής ταξίδια
κι έγινε η πένα μάνα μου
χλωμά παιδιά να κάνει
τα πιο όμορφα ονείρατα
τα πιο λαμπρά στολίδια
θωρρώ,.. όσα δεν ήρθανε
στης μοίρας το σεργίανι.
Κι αν ότι ξένο αλλαργινό
μοιάζει να λαμπυρίζει
απο τη ζήση πιότερο
και απο κεχριμπάρι
σε τέρμινο άλλο, αλλή ζωή
θα έρθει η σειρά του
που θα στοιβαχτοσκονιστεί
σ'ενα δικό μου αμπάρι
Κι αν το θεό μου αγαπώ
και στέλνω προσευχή του
δεν ελησμόνησα ποτές
ευχή ψυχής, κατόπι,
τα όσα μου εχάραξαν
οι χρόνοι μου οι μύρριοι
κι 'αλλοι τους οι λιγοστοί
στ΄ονείρου τη μετόπη.
Φεγγει αλλιώτικα ο αστήρ
και σπέρνει αλλιώς τα κρύα
μανα , γυνη και θυγατήρ
φτάνουν για τα θηρία
Και αν έχεις πρώτο όνειρο
χωρίς την πρώτη γνώση
λίγο ψωμί λιγο κρασί
κι αγαπη δίχως μέτρα....
.........................
.......Είναι θεός ο αστερισμός
είναι αδερφός ο λυτρωμός
νερο της γης ,γλυκό η ζωή
σ΄ονειρατών φαρέτρα.!!
Επιμύθιο
Στις πορειες που διαγράφουν οι ζωές και οι πένες μας
-ίσως σε τούτη τη ζωή, ίσως και σε μια άλλη-
κάποτε τα θλιμμένα pulsar θα αντριωθούν
και θα καταλάμπουν ..
ασημοκαπνισμένα!!!!!
θανάσης κρουστάλης[/I][/I][/I][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
