Το μυαλό θολό από τσιγάρα και μπίρες
στο κατώφλι σου περπατώ γεμάτος μνήμες
Μες την καρδιά μου ενα καρφί σφινωμένο μ'αναμνήσεις
προσμένω τη μέρα που θα 'ρθεις να μου το σβησεις
Τα πόδια μου τρέμουνε σ'αυτη την ερημιά
θέλω να σου φωνάξω μα δε μου εμεινε λαλιά
χανεσαι, όλο χάνεσαι σε ξένη αγκαλιά
μα θα 'μαι εδω να περιμένω
της ερημιας σου τα φιλιά
Πέρασε η νύχτα η αρρωστιάρα της ντροπής
γύρισα και σου μίλησα μα εσύ δεν λες να 'ρθείς
πες μου ποιος φταίει που είμαι τώρα άδειος και μοναχός
μα σε προδίδουνε τα λόγια σου στης αλήθειας μου το φως
