| |
Με χείλη ραμμένα
και μάτια ορθάνοιχτα
αφήνω το βλέμμα
να πλανάται στην υγρασία,
γιατί το δωμάτιο
πιο άδειο από ποτέ
και ασφυχτικά γεμάτο αισθήματα
μου φέρνει λιποθυμία..
Χάνεται η σκέψη
Πίσω από την κουρτίνα
Και το κάδρο του τοίχου
Σαν να φωνάζει
Το ακούω που με μαλώνει
«θάφτηκες πάλι»
Μου είπε
Και έτσι ήταν…
Αυτή η σιωπή πιο βαριά
Κι από ταφόπλακα
Μα την αφήνω να με σκεπάζει
Και να θάβω τις σκέψεις μου
Στην άβυσσο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
