| |
| | Γέννεση και Θάνατος |  | | |
[align=center]Γέννεση και θάνατος
[align=left]Πράσινο φύλλο,την αυγή την πορφυρή ,τη βλέπω
Μες τις δροσοσταλίδες μου που χάνονται και πέφτω
Τροφή θα γίνω τώρα πια, το χώμα περιμένει
Εμένα να παραδωθώ, να γίνω ένα μένει......
(Ας κοιμηθώ γλυκά-γλυκά να δω τι θα γεννώ ξανά...)
Κι όταν του ήλιου η ματιά κουκούλι μ΄ανταμώσει
Τρεμάμενο που κρέμωμαι ,ν΄ανοίξω θέλω μόνο
Γιατί έχω μέσα μου ζωή στο σύμπαν να μορφώσω
Στην πλάση από τα χάδια του σαν πεταλούδα μένω
(Ας με κοιτάξω να με δω μορφή να γίνω να σταθώ...)
Θα γατζωθώ εκεί γερά που κόπηκε το φύλλο
Και θα μοιρίσω σαν αρχή την ευωδιά του ξύλου
Και κάτω από τις προτροπές του ήλιου άρχοντά μου
Θα προσπαθώ δειλά-δειλά ν΄ανοίξω τα φτερά μου
(Ας με κοιτάξω ν΄αφεθώ στ΄αρχέγονό μου ένστικτο...)
Γαλάζιο χρώμα αναζητώ ,του ουρανού και φεύγω
Μέσα στο δάσος τριγυρνώ,απ΄τα πουλιά ξεφεύγω
Κι όπως το φως με οδηγεί, λιβάδι μ΄ανταμώνει
Σε μύρια χρώματα θα ζω κι αυτό θα μεγαλώνει...
Σ΄ένα λουλούδι θα σταθώ την πείνα μου να διώξω
(Ας μοιραστώ γλυκά-γλυκά να δω τι θα γεννώ ξανά...)
Κόκκινα πέταλα,ριγώ στο πρώτο τ΄αγγιγμά της
Μαγεύτηκα στην επαφή και από την ομορφιά της
Θέλω να δώσω τη ζωή σε κείνη που με ψάχνει
Θέλω το δώρο της ζωής στα πόδια της χρυσάφι
Σα φύγει να με κουβαλά, ζωής μαργαριτάρι...
Πριν ένα χέρι ανθρώπινο με κόψει από τη ρίζα
Να πάρει τ΄αρώματα, στο πρόσωπο να δώσει
Λίγο από το χρώμα μου ,θα έχω παραδώσει
(Ας κοιμηθώ γλυκά-γλυκά να δω τι θα γεννώ ξανά)
Κι ύστερα άνθρωπος εγώ,μέχρι τα δάχτυλά του
Θα τον φορέσω για να δω τα μύρια ένστικτά του
Πάνω σε πράσινο παχύ χορτάρι ξαπλωμένος
Που είναι η ανάσα του βαθιά, ζωντάνια η αγκαλιά του
Δέχεται το γεννήτωρα γλυκά να τον ζεστάινει
Μέσα από τ΄ανθρώπινα τα μάτια του να γέρνει
Πάνω στη ράχη του βουνού και πορφυρό να μένει
(Ας με κοιτάξω να με δω μορφή να γίνω να σταθώ...)
Τα σύννεφα όλα γίνονται μετάξι να δεχτούνε
της νύχτας τ΄άστρα τα λαμπρά που νατα ξεμυτούνε
Μέσα από τα μάτια μου κοιτώ ,το θόλο και μετράω
Όλα σου τ΄αστρα ουρανέ, κανένα δεν ξεχνάω...
(Ας μοιραστώ γλυκά-γλυκά να δω τι θα γεννώ ξανά...)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οτι ανεβαίνει είναι κατοχυρωμένο! | | | |
|
monajia
15-02-2011 @ 07:04 | ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ.....................
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
15-02-2011 @ 07:37 | Τα σύννεφα όλα γίνονται μετάξι να δεχτούνε
της νύχτας τ΄άστρα τα λαμπρά που νατα ξεμυτούνε
Μέσα από τα μάτια μου κοιτώ ,το θόλο και μετράω
Όλα σου τ΄αστρα ουρανέ, κανένα δεν ξεχνάω...
(Ας μοιραστώ γλυκά-γλυκά να δω τι θα γεννώ ξανά...)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ::theos.:: ::hug.:: | | aridaios
15-02-2011 @ 09:55 | Κι ύστερα άνθρωπος εγώ,μέχρι τα δάχτυλά του
Θα τον φορέσω για να δω τα μύρια ένστικτά του
Πάνω σε πράσινο παχύ χορτάρι ξαπλωμένος
Που είναι η ανάσα του βαθιά, ζωντάνια η αγκαλιά του
πω πω ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ..
να σου στειλω και τα φιλακια σου[στα χρωσταω]
μα ::hug.:: μα ::hug.:: μαααααααααα ::kiss.:: | | Ευανθία
15-02-2011 @ 10:15 | Ευχαριστώ!!!!!!
Ελπίζω να έγινε κατανοητό το ποιημα.Μιλάει για την Αθανασία της Ψυχής................... | | στίχος
15-02-2011 @ 22:08 | ...........πανέμορφο και πανέξυπνα δοσμένο.........!!!! ::angel.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
