| |
στίχος
19-02-2011 @ 19:33 | Θαυμάζεις, τι άτοπο δέος, το πνεύμα μου,
το ρεύμα που συνήθως ηλεκτρίζει τις κινήσεις μου-
τι χιούμορ αλλοπρόσαλο και τι ζωντάνια,
τι περηφάνια ακλόνητη από του κόσμου την αισχύνη.
Δεν μ' ακουμπάει τίποτα μου λες, και δε με μέλει
δεν μ' ενδιαφέρει αυτό που θα 'πρεπε να με συμφέρει
τι οκνηρότητα οικτρή κι επιπολαιότης
ένας προδότης των προσδοκιών και της αξιοσύνης.
Δεν σ' αδικώ- πρώτη θωρώ τα μου καταλογίζεις,
μα δεν με γνωρίζεις και λίγο άλλωστε ασχολείσαι
-άγια πράττεις , μόνο που με κουράζεις,
τι με ταράζεις αφού δεν νοιώθεις την αιδημοσύνη.
Στενός σου ο ορίζοντας κι όλο μπερδεύσαι
δεν υποπτεύεσαι ότι το χιούμορ δεν είναι απάθεια
τι απελπισία έχει το αστείο που έχω για φραγγέλιο
ότι το γέλιο -συχνά- είναι η διεύθυνση της οδύνης.
.......................................................................................................
Δεν αστειεύομαι από ανέγνοιστη χαρά.
Είμαι παιδί που βάζει τα χέρια στα αφτιά και ουρλιάζει για να μην ακούει τον κόσμο γύρω του να θυμώνει.
μπράβο μπράβο μπράβο..............!!!!!!! | | smaragdenia
20-02-2011 @ 01:36 | Δεν μ' ακουμπάει τίποτα μου λες, και δε με μέλει
δεν μ' ενδιαφέρει αυτό που θα 'πρεπε να με συμφέρει
τι οκνηρότητα οικτρή κι επιπολαιότης
ένας προδότης των προσδοκιών και της αξιοσύνης
καταπληκτικό!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
