| |
| | Κύκλοι με το διαβήτη + 2 κρυμμένα |  | | |
[B]Κύκλοι με το διαβήτη + 2 κρυμμένα
~~~
Δε μου άφησες μυαλό να γράψω για τίποτα. Το πήρες όλο μαζί σου, φεύγοντας. Κάποτε οι μοναχικές μου σκέψεις, ξεμυτούσαν τα μεσάνυχτα και έκαναν πάρτι ολόγυρά μου, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες. Τροφοδοτούσαν το χαρτί με λέξεις απόγνωσης, γραμμένες με έντονο μαύρο μαρκαδόρο για να τονίζονται οι αλήθειες μου. Οργή, θυμός, αγανάκτηση. Αποτύπωνα τη μοναξιά, σαν ένα πόδι έτοιμο να με συνθλίψει στο επόμενο βήμα. Στερημένες ορέξεις απ’ τον ανεκπλήρωτο έρωτα και το ίχνος απ’ τη μύτη του μολυβιού να βγαίνει στις επόμενες σελίδες, πριν ακόμα λερωθούν. Μακρόσυρτες προτάσεις, διαλέξεις χωρίς νόημα και σκοπό για το ανέφικτο της απεραντοσύνης. Κι αν περιέγραφα εμένα με τις ακραίες απόψεις μου, κι αν έγραφα για τις επιθυμίες και τις ανάγκες, ούτε από σένα δεν κατάφεραν να γίνουν αντιληπτές, ούτε από κανέναν. Δε θα τολμούσες ποτέ να ρωτήσεις, αν βρήκα άλλη να σ’ αντικαταστήσει. Μα κι αν ακόμα με είχες μελετήσει καλά, θα έβλεπες πως το τελευταίο πράγμα για το οποίο έκανα λόγο στα κείμενα μου, ήταν τα χρήματα. Η λέξη “χρήματα” σπάνια ερχόταν στο μυαλό μου, ίσως τις μέρες μόνο που ξέμενα από τσιγάρα ή αναγκαζόμουν να αλλάξω μάρκα για να κάνω οικονομία. Ουδέποτε μεσολάβησε το οικονομικό στοιχείο ανάμεσά μας, γιατί ποτέ αυτό δε θα μπορούσε να αποτελεί την αρχή ή τη λήξη της σχέσης που βασίστηκε στον έρωτα. Το θέμα στον έρωτα, δεν είναι να καλύπτουμε τις άμεσες σωματικές μας ανάγκες, μα κυρίως τις ψυχικές επιθυμίες, που δεν αγοράζονται με όλα τα πλούτη και τα παλάτια του κόσμου, πριγκιποπούλα μου. Κι αν αυτό άργησες να το καταλάβεις, ίσως ποτέ να μη με γνώρισες τόσο, όσο θα ήθελες ίσως κι όσο θα έπρεπε να με γνωρίσεις. Μπορεί οι περισσότεροι να με θεωρούν “τελειωμένο” αν και προσωπικά πιστεύω πως είμαι απλά “τελειομανής”. “Χωρίς τα χρήματα, είσαι ένα τίποτα” λέει ο κόσμος. Αυτοί που πάντα πίστευαν πως θα μπορούσαν να έχουν την πλάση στα πόδια τους, με τα πλούτη. Μα κάθισα σε προγενέστερη ηλικία και το φιλοσόφησα και κατέληξα κάπου. Η Αγάπη, παντοτινή μου αγάπη, δεν είναι πουτάνα στο χαμόσπιτο να πουλιέται. Η Λατρεία, λατρεία μου, δεν είναι πόρνη στο μπουρδέλο της μεγαλούπολης. Η Αλήθεια, αλήθεια μου, είναι το κορίτσι που γνώρισα και μου ‘μαθε τι είναι ο έρωτας. Τι είναι ο Έρωτας για σένα; Για ‘κείνους που ‘χουνε τα φράγκα, τι είναι ο Έρωτας; Μόλις πλησιάσεις με τη φλόγα του αναπτήρα σου, τα μικρά πολύχρωμα χάρτινα ψωρο-νομίσματα, καίγονται αμέσως και γίνονται στάχτη. Στάχτη δε γίνεται η Αγάπη, αγάπη μου. Τα όνειρά μας γίναν τα παιδιά μας, που μεγαλώσανε και φύγαν από δίπλα μας. Εμείς τα γεννήσαμε, όνειρό μου, και τα ‘δαμε να χάνονται στην ξενιτιά. Το γέλιο κι η απύθμενη χαρά που στάζανε τα μάτια μας. Τα δάκρυα και το κλάμα μας σαν έφτανε η ώρα του δειλινού. Ο χωρισμός. Η μοναξιά. Η απόγνωση. Η αδυναμία. Η ανημποριά δεν είναι πουτάνα στα χαμόσπιτα. Γίναν οι δικαστές και μας δικάσανε με τα ισόβια δεσμά, ο ένας μακριά απ’ τον άλλον. Εγώ σε γέννησα, εσύ μ’ ανάστησες. Γιατί με σκέφτεσαι λοιπόν και τώρα ακόμα; Στην πρώτη στραβοτιμονιά, ναυάγησε η Αγάπη. Η Αγάπη δεν είναι πόρνη στα προάστια να δέχεται τρεις βίζιτες τη μέρα. Είναι κομμάτι του έρωτα η Αγάπη και το ξέρεις. Γιατί κι ο Έρωτας, έρωτά μου, τάχθηκε με το μέρος μας. Κλάφτηκε, δοκιμάστηκε, θυσιάστηκε, πέταξε ως τα ουράνια, δοξάστηκε, κι έπεσε στη Γη να τσακιστεί. Δεν είναι επιβήτορας ο Έρωτας, μονάχα ένας θεός που νοιάζεται τους ερωτευμένους. Για τους απανταχού κυνηγημένους της ζωής, τους μόνους, τους απόκληρους, τους προδομένους, που πλέον στο λευκό χαρτί τους, δε φτάνει ένας στίχος ευτυχίας ή δυστυχίας ν’ ακουστεί. Να φωναχτεί σ’ όλη την πλάση μακριά για ν’ απλωθεί σ’ όλο τον κόσμο. Δεν έχω πια μυαλό για τίποτα, με πήρες όλο, φεύγοντας...
γιώργος_κ ( ...για τη Μαρία Κ. 30/09/2007)
Ο χρόνος
~~~
Ο χρόνος, το μέλλον, το παρόν, το παρελθόν μας
χωρίς ουσία και υπόσταση οι έννοιες, χωρίς ανάσα να μετράμε
τους λάθος χρόνους, τα λάθος κείμενα, τα κακώς κείμενα που μας στριμώξαν
- οπότε αφήνουμε ορφανά τα συναισθήματα κι οι σκέψεις μας κρατάνε συντροφιά -
φτάνει! Όχι άλλο πια !
είναι η καρδιά γεμάτη καλοσύνη
και η αποθήκη των αισθήσεων, απύθμενη
οι παραισθήσεις διαγράφτηκαν με στίχους σε ποιήματα
κι οι σκέψεις μέλι στάζουνε στου Έρωτος τα θύματα
για να γλυκάνουν τις πληγές μας
θα γίνει ...
κάθε σου λέξη όνειρο, κάθε σου γράμμα χρώμα
κάθε σου σκέψη ποίημα κι εγώ μία σταγόνα
να πέφτει μες τα χέρια σου και να την πλάθεις νότα
να γίνεται πεντάγραμμο, να τραγουδάει σαν πρώτα
σταγόνα εγώ, βροχή εσύ, στίχος εγώ, τραγούδι εσύ
κορμί εγώ, ψυχή εσύ .... και όλα γίναν ΕΝΑ
δύο κορμιά μες τη βροχή που όλο τραγούδια φτιάχνουν
ενώ οι ψιχάλες πέφτουνε πάνω στα πρόσωπά τους
για τη γλυκιά αγάπη τους μιλούν τα σωθικά τους
κάπου χαμένοι στη βροχή, κάπου βαθιά στις σκέψεις
κι εμείς οι δυο πάλι μαζί, να προχωράμε απόψε
στις συνοικίες του όνειρου που την καρδιά κλειδώσαν
μ’ εμάς μπορούνε μάτια μου, πάλι να ξεκλειδώσουν
αν αφεθούμε ανέστεγα μες της βροχής τις στάλες
και με το μέλι της βροχής να γίνουμε ψιχάλες
που αντάμα πλάι στον Έρωτα θα τραγουδάνε απόψε..
“τα μάτια σου ντροπή μπορούν να νιώσουν μόνο
αν τα κομμάτια ενωθούν μέσα σ’ αυτό το πάζλ
στιχάκια για τον Έρωτα που πλάγιασε στο στρώμα
και πόσο λίγα μοιάζουνε μπρος το δικό σου είναι…”
γιώργος_κ (γραμμένο με τη βοήθεια της Μαρίας Κλ. 06/02/2011)
Θέλεις να βγούμε απ’ το δωμάτιο;
~~~
θέλεις να μάθεις το λοιπόν, ποια εντύπωση μου έκανες;
είναι απλό και εύκολο να το συλλάβεις
το είδες και στα μάτια μου
το ένιωσες στο σώμα μου
ταξίδευε το βλέμμα σου
σα να ‘ψαχνε λιμάνι
είναι απτό αν το σκεφτείς
πιάνεται με τη χούφτα σου
να ζωγραφίζεις πίνακες
με χρώμα και μελάνι
δε θα ζητήσω να μου πεις τι ένιωσες
τι σκέφτηκες...
μα να...
ας έβρισκα μια πρόφαση ή μια δικαιολογία
ένα μικρό κομμάτι ελπίδας να σου χάριζα για το αύριο
στο σήμερα να ήμουν ο αρχηγός μια συγκυρίας
που γίνηκε στα μάτια σου ο μεσάζοντας
τα μάτια σου...
γιατί;
μα επειδή ‘κείνη την ώρα που στοργικά σ’ αγκάλιασα
- δεν ξέρω αν μεταφράζεται σε αγάπη η κίνησή μου -
ξυπνήσανε οι γενετήσιες ορμές στη θύμησή μου
κι η ανάμνησή μου πρόσταξε να βγούμε απ’ το δωμάτιο!
κακές και άσχημες οι αναμνήσεις της κλεισούρας
- πιάσε το χέρι μου και πάμε να πετάξουμε -
κι αν ο ουρανός ετούτος θαρρείς δεν σε χωράει
ζωγράφισε έναν πίνακα που σφύζει απ’ τις ανάγκες σου!
μόνο παρακαλώ...
χρησιμοποίησε τα πιο λαμπρά σου χρώματα...
…από έναν θαυμαστή σου ! (22-10-2010)
~~~
Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ...
κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας
παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του
κι όπου πάει, με κατευθύνει
είμαι έρμαιο
πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών
έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών
μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός
γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω
πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω
τρώω μνήμες δακρύων και πόνου
μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω
θ’ αργήσω...
Μα πως σε λένε; Ούτε που θυμάμαι!
Πως σε γνωρίζω; Πες μου! Που με ξέρεις;
Είμαστε άγνωστοι μικρή μου, εμείς δυο ξένοι μες τον κόσμο
κι απ’ τα πολλά που έγιναν, ξεχάσαμε που πάμε...
μα πως σε λένε; Δε θυμάμαι!
Καληνύχτα..........
γιώργος_κ (08/11/2010)[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
23-02-2011 @ 13:26 | είναι η καρδιά γεμάτη καλοσύνη
και η αποθήκη των αισθήσεων, απύθμενη
οι παραισθήσεις διαγράφτηκαν με στίχους σε ποιήματα
κι οι σκέψεις μέλι στάζουνε στου Έρωτος τα θύματα
για να γλυκάνουν τις πληγές μας
ΤΟΣΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΟΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΟ ΝΑ ΠΡΩΤΟΓΡΑΨΩ..........................................ΥΠΕΡΟΧΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Γιώργος_Κ
23-02-2011 @ 13:28 | Κανένα ποίημα στο συρτάρι ! Το ποίημα γράφεται για να ειπωθεί, όχι να κρυφτεί ! Τα σέβη μου σε αυτούς που είχαν το τσαγανό να τα εκθέσουν στα μάτια μας !
http://www.youtube.com/watch?v=_sg8sB_uq_A
| | monajia
23-02-2011 @ 13:28 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ................
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.......................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | smaragdenia
23-02-2011 @ 13:29 | Το θέμα στον έρωτα, δεν είναι να καλύπτουμε τις άμεσες σωματικές μας ανάγκες,
μα κυρίως τις ψυχικές επιθυμίες,
που δεν αγοράζονται με όλα τα πλούτη και τα παλάτια του κόσμου, πριγκιποπούλα μου.
Κι αν αυτό άργησες να το καταλάβεις,
ίσως ποτέ να μη με γνώρισες τόσο,
όσο θα ήθελες ίσως κι όσο θα έπρεπε να με γνωρίσεις
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΒΓΑΖΩ.............. ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | stigmi
23-02-2011 @ 14:56 | Την καλησπέρα μου!!! | | aridaios
23-02-2011 @ 15:07 | Το θέμα στον έρωτα, δεν είναι να καλύπτουμε τις άμεσες σωματικές μας ανάγκες, μα κυρίως τις ψυχικές επιθυμίες, που δεν αγοράζονται με όλα τα πλούτη και τα παλάτια του κόσμου, πριγκιποπούλα μου
ΜΠΡΑΒΟ ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
