| |
Ντύνονται ηφαίστεια και βγαίνουν,
λες και έτσι θα κρυφτούν απ' τη σκιά τους.
Είδωλα σε κόκκινους καθρέπτες ,
άνεμοι στου ονείρου τη κορφή.
Μάτια φλογισμένα που δεν καίνε,
ένοχα μονάχα λένε πως σαν την φλόγα αλλάζουν.
Ξαφνιάζουν τα μάτια.
Μιλάνε μέσα μου.
Εκείνες περιγράφουν τη σήψη τους, την μουντή φυλακή τους.
Το φθαρμένο κορμί τους.
Τους καιρούς που τις βρίσκουν μετέωρες και
προπάντων τόσο φευγαλέες.
Αλήθεια, έχουν ψιθυρίσει έστω κάποτε τη λέξη
"άνοιξη" ή αρκούνται σε άλλες
κυριευμένες απ' τη μαυρίλα τους ;
Δεν υπάρχει για τέτοιες πλάνες σωτηρίας ελπίδα
και η σανίδα σινιάλου μοιάζει πάντα κοντά.
Κοντά στις (γυναίκες ;) αράχνες
που σε ιστούς
από ψέμα
πεθαίνουν.
Μόνες.
Και προπάντων τόσο φευγαλέες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
