| |
Θυμάμαι το χαμόγελο ,τα μεγάλα λαμπερά ματάκια και τα μικρά του τα χεράκια, να σέρνουνε ποικιλόχρωμες γραμμές, με τα χρωματιστά μολύβια που δώσαμε σ όλα τα παιδιά.
Ητανε μια εκδήλωση στο Γκάζι για τα 15 χρόνια που έκλειναν ¨οι γιατροί του κόσμου¨.
Κόσμος απειροελάχιστος..περισσότερο πρόσφυγες και προσφυγόπουλα καθώς και εθελοντές .
Ουδείς "δήθεν",ούτε σαν περαστικός,ούτε καν για τα μάτια του κόσμου,παρα του ότι ειχαμε και εκθεση φωτογραφίας απ τις φριχτές εμπειρίες των γιατρών και των εθελοντών που τους συνόδευαν, στα περατα του κόσμου.
Πολλές οι εκδηλώσεις για τα μικρά παιδιά που φιλοξενούσαμε , που τα περισσότερα έπασχαν απο κάθε μορφής καρκίνου και λευχαιμίας,φονικά "δώρα " των νεοατλάντων "σωτήρων".
Σε μιά απο αυτές ,είχα την τιμή να τους κάνω μάθημα σκιτσογραφίας.
Αρχισαν λοιπόν όλα μαζί να σχεδιάζουν με πολύ κέφι αλλά και βιασύνη,λες και γνωρίζανε πώς τους απόμενε πολύ λίγος χρόνος, μέχρι ν αποκτήσουνε φτερά για ένα άλλο κόσμο.
Είδα τόσα πολλά παιδικά χαμόγελα, όσα δεν είχα δει σ ολάκερη τη ζωή μου μέχρι τότε.
Μαζί τους και ο μικρός Καντίρ ,με την τεράστια μαβιά γλώσσα,που κάθε μήνα του την 'ψαλιδίζανε' για να μη πάθει ασφυξία.
Μια εικόνα αληθινά φρικτή ,που μ έκανε πολλές φορές ν αναλογισθώ για την ποιότητα του 'πολιτισμένου' κόσμου μας. Ο μικρός Καντίρ είχε για συνοδό μόνο τον πατέρα του,καθως η μάννα και δυό αδέλφια του εξαϋλώθηκαν απο ένα "έξυπνο" βλήμα, δημιούργημα ανθρώπινων βλημάτων.
Κάποια στιγμή τον πήρα στην αγκαλιά μου και εκείνος άρχισε να μου τραβάει τα γένια. Ένοιωσα τους χτύπους της καρδούλας του, απάνω στη δική μου καρδιά.
Ο μικρός Καντίρ δεν υπάρχει πια ,όπως δεν υπάρχει λογική και ανθρωπιά στον κόσμο των μεγάλων. Μικρέ μου αγγελε,πέτα ανέμελα εκει πάνω,που δεν υπάρχει Γή, να την αποπατούν εξευγενισμένοι πίθηκοι.
Μαράκος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
