| |
Κραυγή μοναξιάς
Κόκκινο βαθύ, κυλάει το δάκρυ απ' τα μάτια,
Η σκέψη τρέχει και αυτή, σε όνειρα ποτισμένα από
Τον πόνο που σου στερεί τα νιάτα...
Χάνεσαι στα απέραντα βάθη του εαυτού σου...
Η ανάσα βαριά και το κλάμα του γέλιου σου
Αντηχεί σαν κραυγή μοναξιάς...
Τ' αστέρια πέφτουν σαν μαύρες ευχές.
Μαζί πεθαίνουν και οι τελευταίες ελπίδες... οι μικρές...
Τα διαμάντια που έκρυβες μέσα σου
Λάμπουν δυνατά...
Μα τώρα πια δε σε φωτίζουν... σε τυφλώνουν...
Και χάνονται στο σκοτάδι...
Μακριά εκεί στη μοναξιά...
Ένα πηγάδι απέραντο κρύβει το ουράνιο τόξο σου...
Τα παλάτια που χαρούμενα έχτιζες στην άμμο αντέξανε
Και εσύ τα γκρέμισες να δεις τι κρύβουν από κάτω...
Το πηγάδι το άνοιξες εσύ και τώρα ψάχνεις ποιοι να φταίξανε...
Από τότε άρχισε να παίζει η ασπρόμαυρη ταινία μιας ζωής
Και εσύ ακόμα ν' απορείς «γιατί τα πάντα χάνω»...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
